گفتی که: بیا که باغ خندید و بهار از مولانا رباعی 913
1. گفتی که: بیا که باغ خندید و بهار
شمعست و شراب و شاهدان چو نگار
گوش ما را بیدم اسرار مدار از مولانا رباعی 914
1. گوش ما را بیدم اسرار مدار
چشم ما را بیرخ دلدار مدار
ای بسته حجاب، پردها را بردار از مولانا رباعی 915
1. ای بسته حجاب، پردها را بردار
تا کس نرود دگر به صید مردار
مائیم چو حال عاشقان زیر و زبر از مولانا رباعی 916
1. مائیم چو حال عاشقان زیر و زبر
وز دلبر ما هر دو جهان زیر و زبر
مجموع تن و قالب خود را بنگر از مولانا رباعی 917
1. مجموع تن و قالب خود را بنگر
جوقی مستند و خفته بر همدیگر
مجنون و پریشان توام دستم گیر از مولانا رباعی 918
1. مجنون و پریشان توام دستم گیر
سرگشته و حیران توام دستم گیر
من دم نزنم از این جهان دمگیر از مولانا رباعی 919
1. من دم نزنم از این جهان دمگیر
من در طربم همه جهان ماتم گیر
من رنگ خزان دارم و تو رنگ بهار از مولانا رباعی 920
1. من رنگ خزان دارم و تو رنگ بهار
تا این دو یکی نشد نیامد گل و خار
من مسخرهٔ تو نیسستم ای فاجر از مولانا رباعی 921
1. من مسخرهٔ تو نیسستم ای فاجر
تا مسخرگی نمایمت بس نادر
میآید گرگ نزد ما وقت سحر از مولانا رباعی 922
1. میآید گرگ نزد ما وقت سحر
هم فقربه میرباید و هم لاغر
هر دم دل جمع را برنجاند یار از مولانا رباعی 923
1. هر دم دل جمع را برنجاند یار
مانندهٔ چرخیان بگرداند یار