می‌آ از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 832
1. می‌آ ید یار و چون شکر میخندد
وز مرتبه بر شمس و قمر میخندد
می‌جوشد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 833
1. می‌جوشد دل که تا به جوش تو رسد
بی‌هوش شده است تا به هوش تو رسد
می‌گوید از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 834
1. می‌گوید عشق هرکه جان پیش کشد
صد جان و هزار جان عوض بیش کشد
نی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 835
1. نی آب روان ز ماهیان سیر شود
نی ماهی از آن آب روان سیر شود
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 836
1. گر راه روی راه برت بگشایند
ور نیست شوی به هستیت بگرایند
و از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 837
1. و هو معکم از او خبر می‌آید
در سینه از این خبر شرر می‌آید
هان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 838
1. هان ای دل خسته وقت مرهم آمد
خوش خوش نفسی بزن که آن دم آمد
هر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 839
1. هر جا به جهان تخم وفا برکارند
آن تخم ز خرمنگه ما می‌آ رند
هر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 840
1. هر چند دلم رضا او می‌جوید
او از سر شمشیر سخن می‌گوید
هرچیز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 841
1. هرچیز که بسیار شود خوار شود
گر خوار شود به خانهٔ پار شود
هر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 842
1. هر دل که بسوی دلربائی نرود
والله که به جز سوی فنائی نرود
هر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 843
1. هر روز دلم نو شکری نوش کند
کز ذوق گذشته‌ها فراموش کند