مطرب خواهم که عاشق مست بود از مولانا رباعی 821
1. مطرب خواهم که عاشق مست بود
در کوی خرابات تو پابست بود
معشوقه چو آفتاب تابان گردد از مولانا رباعی 822
1. معشوقه چو آفتاب تابان گردد
عاشق به مثال ذره گردان گردد
معشوقه خانگی بکاری ناید از مولانا رباعی 823
1. معشوقه خانگی بکاری ناید
کو عشوه نماید و وفا ننماید
مگذار که غصه در میانت گیرد از مولانا رباعی 824
1. مگذار که غصه در میانت گیرد
یا وسوسههای این جهانت گیرد
مگذار که وسوسه زبونت گیرد از مولانا رباعی 825
1. مگذار که وسوسه زبونت گیرد
چون مار به حیله و فسونت گیرد
من بندهٔ آن قوم که خود را دانند از مولانا رباعی 826
1. من بندهٔ آن قوم که خود را دانند
هردم دل خود را ز علط برهانند
من بندهٔ یاری که ملالش نبود از مولانا رباعی 827
1. من بندهٔ یاری که ملالش نبود
کانرا که ملالست وصالش نبود
من بیخبرم خدای خود میداند از مولانا رباعی 828
1. من بیخبرم خدای خود میداند
کاندر دل من مرا چه میخنداند
من چوب گرفتم به کفم عود آمد از مولانا رباعی 829
1. من چوب گرفتم به کفم عود آمد
من بد کردم بدیم مسعود آمد
مه را طرفی بماه رو میماند از مولانا رباعی 830
1. مه را طرفی بماه رو میماند
چیزیش بدان فرشته خو میماند
مهرویان را یکان یکان برشمرید از مولانا رباعی 831
1. مهرویان را یکان یکان برشمرید
باشد به غلط نام مه ما ببرید