گفتم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 797
1. گفتم که ز خردی دل من نیست پدید
غمهای بزرگ تو در او چون گنجید
گفتی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 798
1. گفتی که بگو زبان چه محرم باشد
محرم نبود هرچه به عالم باشد
کو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 799
1. کو پای که او باغ و چمن را شاید
کو چشم که او سرو و سمن را شاید
گوید از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 800
1. گوید چونی خوشی و در خنده شود
چون باشد مردهٔ ای که او زنده شود
گویند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 801
1. گویند که فردوس برین خواهد بود
آنجا می ناب و حور عین خواهد بود
کی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 802
1. کی باشد کین نبش بنوش تو رسد
زهرم به لب شکرفروش تو رسد
کی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 803
1. کی غم خورد آنکه با تو خرم باشد
ور نور تو آفتاب عالم باشد
کی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 804
1. کی غم خورد آنکه شاد مطلق باشد
واندل که برون ز چرخ ازرق باشد
کی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 805
1. کی گفت که آن زندهٔ جاوید بمرد
کی گفت که آفتاب امید بمرد
لبهای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 806
1. لبهای تو آنگه که با ستیز بود
در هر دو جهان از تو شکرریز بود
لعلیست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 807
1. لعلیست که او شکر فروشی داند
وز عالم غیب باده نوشی داند
ما از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 808
1. ما بسته بدیم بند دیگر آمد
بیدل شده و نژند دیگر آمد