دی بنده بر آن قمر جانی شد از مولانا رباعی 705
1. دی بنده بر آن قمر جانی شد
یک نکته بگفت و بحث را بانی شد
دی چشم تو رای سحر مطلق میزد از مولانا رباعی 706
1. دی چشم تو رای سحر مطلق میزد
روی تو ره گنبد از رق میزد
دیدم رخت از غم سر موئیم نماند از مولانا رباعی 707
1. دیدم رخت از غم سر موئیم نماند
جز بندگی روی تو روئیم نماند
دی میرفتی بر تو تو نظر میکردند از مولانا رباعی 708
1. دی میرفتی بر تو تو نظر میکردند
آنانکه به مذهب تناسخ فردند
دیوانه میان خلق پیدا باشد از مولانا رباعی 709
1. دیوانه میان خلق پیدا باشد
زیرا که سوار اسب سودا باشد
رفتم بدر خانهٔ آنخوش پیوند از مولانا رباعی 710
1. رفتم بدر خانهٔ آنخوش پیوند
بیرون آمد بنزد من خنداخند
رو دیده بدوز تا دلت دیده شود از مولانا رباعی 711
1. رو دیده بدوز تا دلت دیده شود
زاندیده جهان دگرت دیده شود
روز آمد و غوغای تو در بردارد از مولانا رباعی 712
1. روز آمد و غوغای تو در بردارد
شب آمد و سودای تو بر سر دارد
روز شادیست غم چرا باید خورد از مولانا رباعی 713
1. روز شادیست غم چرا باید خورد
امروز می از جام وفا باید خورد
روز محک محتشم و دون آمد از مولانا رباعی 714
1. روز محک محتشم و دون آمد
زنهار مگو چونکه ز بیچون آمد
روزیکه بود دلت ز جان پر از درد از مولانا رباعی 715
1. روزیکه بود دلت ز جان پر از درد
شکرانه هزاران جان فدا باید کرد
روزی که جمال آن صنم دیده شود از مولانا رباعی 716
1. روزی که جمال آن صنم دیده شود
از فرق سرم تا به قدم دیده شود