دل داد مرا که دلستان را بزدم از مولانا رباعی 694
1. دل داد مرا که دلستان را بزدم
آن را که نواختم همان را بزدم
دلدار ابد گرد دلم میگردد از مولانا رباعی 695
1. دلدار ابد گرد دلم میگردد
گرد دل و جان خجلم میگردد
دل در پی دلدار بسی تاخت و نشد از مولانا رباعی 696
1. دل در پی دلدار بسی تاخت و نشد
هر خشک و تری که داشت درباخت و نشد
دل دوش در این عشق حریف ما بود از مولانا رباعی 697
1. دل دوش در این عشق حریف ما بود
شب تا به سحرگاه نخفت و ناسود
دل را بدهم پند که عمدا نرود از مولانا رباعی 698
1. دل را بدهم پند که عمدا نرود
پیش بت شنگ من از آنجا نرود
دلها به سماع بیقرار افتادند از مولانا رباعی 699
1. دلها به سماع بیقرار افتادند
چون ابر بهار پر شرار افتادند
دل هرچه در آشکار و پنهان گوید از مولانا رباعی 700
1. دل هرچه در آشکار و پنهان گوید
زانموی چو مشک عنبرافشان گوید
دوش آن بت من همچو مه گردون بود از مولانا رباعی 701
1. دوش آن بت من همچو مه گردون بود
نی نی که به حسن از آفتاب افزون بود
دوش از قمر تو آسمان مینوشید از مولانا رباعی 702
1. دوش از قمر تو آسمان مینوشید
وز آب حیات تو جهان مینوشید
دو کون خیال خانهای بیش نبود از مولانا رباعی 703
1. دو کون خیال خانهای بیش نبود
وامد شد ما بهانهای بیش نبود
دی باغ ز وی شکر سلامت میکرد از مولانا رباعی 704
1. دی باغ ز وی شکر سلامت میکرد
بر روی شکوفهها علامت میکرد