دل از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 694
1. دل داد مرا که دلستان را بزدم
آن را که نواختم همان را بزدم
دلدار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 695
1. دلدار ابد گرد دلم میگردد
گرد دل و جان خجلم میگردد
دل از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 696
1. دل در پی دلدار بسی تاخت و نشد
هر خشک و تری که داشت درباخت و نشد
دل از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 697
1. دل دوش در این عشق حریف ما بود
شب تا به سحرگاه نخفت و ناسود
دل از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 698
1. دل را بدهم پند که عمدا نرود
پیش بت شنگ من از آنجا نرود
دل‌ها از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 699
1. دل‌ها به سماع بیقرار افتادند
چون ابر بهار پر شرار افتادند
دل از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 700
1. دل هرچه در آشکار و پنهان گوید
زانموی چو مشک عنبرافشان گوید
دوش از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 701
1. دوش آن بت من همچو مه گردون بود
نی نی که به حسن از آفتاب افزون بود
دوش از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 702
1. دوش از قمر تو آسمان مینوشید
وز آب حیات تو جهان مینوشید
دو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 703
1. دو کون خیال خانه‌ای بیش نبود
وامد شد ما بهانه‌ای بیش نبود
دی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 704
1. دی باغ ز وی شکر سلامت میکرد
بر روی شکوفه‌ها علامت میکرد