رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 دود دل ما نشان سوداست دلا و اندود که از دل است پیداست دلا

2 هر موج که میزند دل از خون ای دل آن دل نبود مگر که دریاست دلا

1 دیدم در خواب ساقی زیبا را بر دست گرفته ساغر صهبا را

2 گفتم به خیالش که غلام اوئی شاید که به جای خواجه باشی ما را

1 زنهار دلا به خود مده ره غم را مگزین به جهان صحبت نامحرم را

2 با تره و نانی چو قناعت کردی چون تره مسنج سبلت عالم را

1 طنبور چو تن تن برآرد به نوا زنجیر در آن شود دل بی‌سر و پا

2 زیرا که نهان در زهش آواز کسی میگوید او که جسته همراه بیا

1 عاشق شب خلوت از پی پی گم را بسیار بود که کژ نهد انجم را

2 زیرا که شب وصال زحمت باشد از مردم دیده دیدهٔ مردم را

1 عاشق همه سال مست و رسوا بادا دیوانه و شوریده و شیدا بادا

2 با هشیاری غصهٔ هرچیز خوریم چون مست شویم هرچه بادا بادا

1 عشق تو بکشت ترکی و تازی را من بندهٔ آن شهید و آن غازی را

2 عشقت میگفت کس ز من جان نبرد حق گفت دلا رها کن این بازی را

1 عشقست طریق و راه پیغمبر ما ما زادهٔ عشق شد مادر ما

2 ای مادر ما نهفته در چادر ما پنهان شده از طبیعت کافر ما

1 عمریست ندیده‌ایم گلزار ترا وان نرگس پرخمار خمار ترا

2 پنهان‌شده‌ای ز خلق مانند وفا دیریست ندیده‌ایم رخسار ترا

1 غم خود که بود که یاد آریم او را در دل چه که بر خاک نگاریم او را

2 غم باد امید لیک بس بیمغز است گر سر ننهد مغز برآریم او را