چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 636
1. چون خمر تو در ساغر ما در ریزند
پنهان شدگان این جهان برخیزند
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 637
1. چون دیده بر آن عارض چون سیم افتاد
جان در لب تو چو دیدهٔ میم افتاد
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 638
1. چون دیده برفت توتیای تو چه سود
چون دل همه گشت خون وفای تو چه سود
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 639
1. چون روز وصال یار ما نیست پدید
اندک اندک ز عشق باید ببرید
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 640
1. چون زیر افکند در عراق آمیزد
دل عقل کند رها ز تن بگریزد
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 641
1. چون شاهد پوشیده خرامان گردد
هر پوشیده ز جامه عریان گردد
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 642
1. چون صبح ولای حق دمیدن گیرد
جان در تن زندگان پریدن گیرد
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 643
1. چون صورت تو در دل ما بازآید
مسکین دل گمگشته بجا بازآید
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 644
1. چون نیستی تو محض اقرار بود
هستی تو سرمایهٔ انکار بود
حاشا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 645
1. حاشا که دل از عشق جهانرا نگرد
خود چیست به جز عشق که آنرا نگرد
خاک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 646
1. خاک توام و خدای حق میداند
واجب نبود که از منت بستاند
خاموش از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 647
1. خاموش مراز گفت و گفتار تو کرد
بیکار مرا حلاوت کار تو کرد