جان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 624
1. جان محرم درگاه همی باید برد
دل پر غم و پر آه همی باید برد
جانم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 625
1. جانم ز هواهای تو یادی دارد
بیرون ز مرادها مرادی دارد
جانیکه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 626
1. جانیکه در او از تو خیالی باشد
کی آن جان را نقل و زوالی باشد
جائیکه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 627
1. جائیکه در او چون نگاری باشد
کفر است که آنجای قراری باشد
جز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 628
1. جز دمدمهٔ عشق تو در گوش نماند
جان را ز حلاوت ازل هوش نماند
جز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 629
1. جز صحبت عاشقان و مستان مپسند
دل در هوس قوم فرومایه مبند
چشمت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 630
1. چشمت صنما هزار دلدار کشد
آن نالهٔ زیر او همه زار کشد
چشم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 631
1. چشم تو هزار سحر مطلق دارد
هر گوشه هزار جان معلق دارد
چشمی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 632
1. چشمی که نظر بدان گل و لاله کند
این گنبد چرخ را پر از ناله کند
جودت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 633
1. جودت همه آن کند که دریا نکند
این دم کرمت وعده به فردا نکند
جوزی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 634
1. جوزی که درونش مغز شیرین باشد
درجی که در او در خوش آیین باشد
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 635
1. چون بدنامی بروزگاری افتد
مرد آن نبود که نامداری افتد