اجری از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 509
1. اجری ده ارواحی و سلطان ابد
گرچه به قلب بهاء دینی و ولد
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 510
1. از آب حیات دوست بیمار نماند
در گلبن وصل دوست یک خار نماند
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 511
1. از آتش سودای توام تابی بود
در جوی دل از صحبت تو آبی بود
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 512
1. از آتش عشق تو جوانی خیزد
در سینه جمالهای جانی خیزد
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 513
1. از آتش عشق دوست تفها بزنید
وان آتش را در این علفها بزنید
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 514
1. از آتش عشق سردها گرم شود
وز تابش عشق سنگها نرم شود
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 515
1. از آدمیی دمی بجائی ارزد
یک موی کز اوفتد بکانی ارزد
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 516
1. از تاب تو نی یار و عدو میماند
در بزم تو نی رطل سبو میماند
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 517
1. از خاک کف پات سران حیرانند
کوران همه مستند و کران حیرانند
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 518
1. از درد چو جان تو به فریاد آید
آنگه ز خدای عالمت یاد آید
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 519
1. از دیدن روئیکه ترا دیده بود
ما را به خدا نور دل و دیده بود
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 520
1. از شبنم عشق خاک آدم گل شد
صد فتنه و شور در جهان حاصل شد