آن لحظه که آن سرو روانم برسید از مولانا رباعی 497
1. آن لحظه که آن سرو روانم برسید
تن زد تنم از شرم چو جانم برسید
آن لحظه که از پیرهنت بوی رسد از مولانا رباعی 498
1. آن لحظه که از پیرهنت بوی رسد
من خود چه کسم چرخ و فلک جامه درد
آن نزدیکی که دلستان را باشد از مولانا رباعی 499
1. آن نزدیکی که دلستان را باشد
من ظن نبرم که نیز جان را باشد
آن وسوسهای که شرمها را ببرد از مولانا رباعی 500
1. آن وسوسهای که شرمها را ببرد
آن داهیهای که بندها را بدرد
آنها که بتش خزان سوختهاند از مولانا رباعی 501
1. آنها که بتش خزان سوختهاند
وز لطف بهار چشمشان دوختهاند
آنها که به کوی عارفان افتادند از مولانا رباعی 502
1. آنها که به کوی عارفان افتادند
با نفخهٔ صور چابک و دلشادند
آنها که چو آب صافی و ساده روند از مولانا رباعی 503
1. آنها که چو آب صافی و ساده روند
اندر رگ و مغز خلق چون باده روند
آنها که دل از الست مست آوردند از مولانا رباعی 504
1. آنها که دل از الست مست آوردند
جانرا ز عدم عشقپرست آوردند
آنها که شب و روز ترا بر اثرند از مولانا رباعی 505
1. آنها که شب و روز ترا بر اثرند
صیاد نهانند ولی مختصرند
آن یار که از طبیب دل برباید از مولانا رباعی 506
1. آن یار که از طبیب دل برباید
او را دارو طبیب چون فرمایند
آن یار که عقلها شکارش میشد از مولانا رباعی 507
1. آن یار که عقلها شکارش میشد
وان یار که کوه بیقرارش میشد
آهو بدود چو در پیش سگ بیند از مولانا رباعی 508
1. آهو بدود چو در پیش سگ بیند
بر اسب دونده حمله و تک بیند