آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 497
1. آن لحظه که آن سرو روانم برسید
تن زد تنم از شرم چو جانم برسید
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 498
1. آن لحظه که از پیرهنت بوی رسد
من خود چه کسم چرخ و فلک جامه درد
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 499
1. آن نزدیکی که دلستان را باشد
من ظن نبرم که نیز جان را باشد
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 500
1. آن وسوسه‌ای که شرمها را ببرد
آن داهیه‌ای که بندها را بدرد
آنها از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 501
1. آنها که بتش خزان سوخته‌اند
وز لطف بهار چشمشان دوخته‌اند
آنها از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 502
1. آنها که به کوی عارفان افتادند
با نفخهٔ صور چابک و دلشادند
آنها از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 503
1. آنها که چو آب صافی و ساده روند
اندر رگ و مغز خلق چون باده روند
آنها از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 504
1. آنها که دل از الست مست آوردند
جانرا ز عدم عشق‌پرست آوردند
آنها از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 505
1. آنها که شب و روز ترا بر اثرند
صیاد نهانند ولی مختصرند
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 506
1. آن یار که از طبیب دل برباید
او را دارو طبیب چون فرمایند
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 507
1. آن یار که عقلها شکارش میشد
وان یار که کوه بیقرارش میشد
آهو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 508
1. آهو بدود چو در پیش سگ بیند
بر اسب دونده حمله و تک بیند