آنجا بنشین که همنشین مردانند از مولانا رباعی 463
1. آنجا بنشین که همنشین مردانند
تا دود کدورت ترا بنشانند
آنجا که بهر سخن دل ما گردد از مولانا رباعی 464
1. آنجا که بهر سخن دل ما گردد
من میدانم که زود رسوا گردد
آن خوبانی که فتنهٔ بتکدهاند از مولانا رباعی 465
1. آن خوبانی که فتنهٔ بتکدهاند
ما را به خرابات بتان ره زدهاند
آن دشمن دوست روی دیدی که چه کرد از مولانا رباعی 466
1. آن دشمن دوست روی دیدی که چه کرد
یا هیچ به غور آن رسیدی که چه کرد
آن دل که به شاهد نهان درنگرد از مولانا رباعی 467
1. آن دل که به شاهد نهان درنگرد
کی جانب ملکت جهان درنگرد
آندم که ز افلاک گهر ریز کند از مولانا رباعی 468
1. آندم که ز افلاک گهر ریز کند
هر ذره بسوی اصل خود خیز کند
آن ذره که جز همدم خورشید نشد از مولانا رباعی 469
1. آن ذره که جز همدم خورشید نشد
بر نقد زد و سخرهٔ امید نشد
آن راحت جان گرد دلم میگردد از مولانا رباعی 470
1. آن راحت جان گرد دلم میگردد
گرد دل و جان خجلم میگردد
آنرا که به ضاعت قناعت باشد از مولانا رباعی 471
1. آنرا که به ضاعت قناعت باشد
هرگونه که خورد و خفت و طاعت باشد
آن را که به علم و عقل افراشتهاند از مولانا رباعی 472
1. آن را که به علم و عقل افراشتهاند
او را به حساب روزی انگاشتهاند
آن را که خدای ناف بر عشق برید از مولانا رباعی 473
1. آن را که خدای ناف بر عشق برید
او داند نالههای عشاق شنید