من از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 417
1. من بندهٔ آن کسم که بیماش خوش است
جفت غم آن کسم که تنهاش خوش است
من از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 418
1. من زان جانم که جانها را جانست
من زان شهرم که شهر بی‌شهرانست
منصور از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 419
1. منصور حلاجی که اناالحق میگفت
خاک همه ره به نوک مژگان می‌رفت
من از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 420
1. من کوهم و قال من صدای یار است
من نقشم و نقشبندم آن دلدار است
من از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 421
1. من محو خدایم و خدا آن منست
هر سوش مجوئید که در جان منست
میدان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 422
1. میدان که در درون تو مثال غاریست
واندر پس آنغار عجب بازاریست
می‌گرییم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 423
1. می‌گرییم زار و یار گوید زرقست
چون زرق بود که دیده در خون غرقست
میگفت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 424
1. میگفت یکی پری که او ناپیداست
کان جان که مقدست است از جای کجاست
مینال از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 425
1. مینال که آن ناله شنو همسایه است
مینال که بانک طفل مهر دایه است
ناگاه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 426
1. ناگاه بروئید یکی شاخ نبات
ناگاه بجوشید چنین آب حیات
ناگه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 427
1. ناگه ز درم درآمد آن دلبر مست
جام می لعل نوش کرده بنشست