گفتی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 394
1. گفتی گشتم ملول و سودام گرفت
تا شد دل از این کار و از این جام گرفت
گم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 395
1. گم باد سریکه سروران را پا نیست
وان دل که به جان غرقهٔ این سودا نیست
کوچک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 396
1. کوچک بودن بزرگ را کوچک نیست
هم کودکی از کمال خیزد شک نیست
گویند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 397
1. گویند بیا به باغ کانجا لاغ است
نی زحمت نزهت و نه بانگ زاغ است
گویند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 398
1. گویند که صاحب فنون عقل کل است
مایه ده این چرخ نگون عقل کل است
گویند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 399
1. گویند که عشق عاقبت تسکین است
اول شور است و عاقبت تمکین است
گویند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 400
1. گویند مرا که این همه درد چراست
وین نعره و آواز و رخ زرد چراست
لطف از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 401
1. لطف تو جهانی و قرانی افراشت
وین تعبیه‌های خود به چیزی ننگاشت
ما از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 402
1. ما را به جز این زبان زبانی دگر است
جز دوزخ و فردوس مکانی دگر است
ما از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 403
1. ما را بدم پیر نگه نتوان داشت
در خانهٔ دلگبر نگه نتوان داشت
ما از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 404
1. ما عاشق عشقیم که عشق است نجات
جان چون خضر است و عشق چون آبحیات