رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 درویشی و عاشقی به هم سلطانیست گنجست غم عشق ولی پنهانیست

2 ویران کردم بدست خود خانهٔ دل چون دانستم که گنج در ویرانیست

1 دستت دو و پایت دو و چشمت دو رواست اما دل و معشوق دو باشند خطاست

2 معشوق بهانه است و معبود خداست هرکس که دو پنداشت جهود و ترساست

1 دلتنگم و دیدار تو درمان منست بیرنگ رخت زمانه زندان منست

2 بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی آنچ از غم هجران تو بر جان منست

1 دلدار اگر مرا بدراند پوست افغان نکنم نگویم این درد از اوست

2 ما را همه دشمنند و تنها او دوست از دوست بدشمنان بنالم نه نکوست

1 دلدار ز پرده‌ای کز آن سوسو نیست می‌گفت بد من ارچه آتش خو نیست

2 چون دید مرا زود سخن گردانید کو آن منست این سخن با او نیست

1 دلدار ظریف است و گناهنش اینست زیبا و لطیف است و گناهش اینست

2 آخر بچه عیب می‌گریزند از او از عیب عفیف است و گناهش اینست

1 دلدارم گفت کان فلان زنده ز چیست جانش چو منم عجب که بیجان چون زیست

2 گریان گشتم گفت که اینطرفه‌تر است بی‌من که دو دیدهٔ ویم چون بگریست

1 دل در بر من زنده برای غم تست بیگانهٔ خلق و آشنای غم تست

2 لطفی است که می‌کند غمت با دل من ورنه دل تنگ من چه جای غم تست

1 دل در بر هر که هست از دلبر ماست هرجا جهد این برق از آن گوهر ماست

2 هر زر که در او مهر الست است و بلی در هر کانی که هست آن زر زر ماست