گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 371
1. گر باد بر آن زلف پریشان زندت
مه طال بقا از بن دندان زندت
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 372
1. گر بر سر شهوت و هوا خواهی رفت
از من خبرت که بینوا خواهی رفت
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 373
1. گر جملهٔ آفاق همه غم بگرفت
بیغم بود آنکه عشق محکم بگرفت
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 374
1. گر دامن وصل تو کشم جنگی نیست
ور طعنهٔ عشقت شنوم ننگی نیست
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 375
1. گر در وصلی بهشت یا باغ اینست
ور در هجری دوزخ با داغ اینست
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 376
1. گر دف نبود نیشکر او دف ماست
آخر نه شراب عاشقی در کف ماست
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 377
1. گر شرم همی از آن و این باید داشت
پس عیب کسان زیر زمین باید داشت
گرمای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 378
1. گرمای تموز از دل پردرد شماست
سرمای زمستان تبش سرد شماست
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 379
1. گر حلقهٔ آن زلف چو شستت نگرفت
تا باده از آن دو چشم مستت نگرفت
کس از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 380
1. کس دل ندهد بدو که خونخوار منست
جان رفت چه جای کفش و دستار منست
کس از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 381
1. کس نیست که اندر هوسی شیدا نیست
کس نیست که اندر سرش این سودا نیست