گر باد بر آن زلف پریشان زندت از مولانا رباعی 371
1. گر باد بر آن زلف پریشان زندت
مه طال بقا از بن دندان زندت
گر بر سر شهوت و هوا خواهی رفت از مولانا رباعی 372
1. گر بر سر شهوت و هوا خواهی رفت
از من خبرت که بینوا خواهی رفت
گر جملهٔ آفاق همه غم بگرفت از مولانا رباعی 373
1. گر جملهٔ آفاق همه غم بگرفت
بیغم بود آنکه عشق محکم بگرفت
گر دامن وصل تو کشم جنگی نیست از مولانا رباعی 374
1. گر دامن وصل تو کشم جنگی نیست
ور طعنهٔ عشقت شنوم ننگی نیست
گر در وصلی بهشت یا باغ اینست از مولانا رباعی 375
1. گر در وصلی بهشت یا باغ اینست
ور در هجری دوزخ با داغ اینست
گر دف نبود نیشکر او دف ماست از مولانا رباعی 376
1. گر دف نبود نیشکر او دف ماست
آخر نه شراب عاشقی در کف ماست
گر شرم همی از آن و این باید داشت از مولانا رباعی 377
1. گر شرم همی از آن و این باید داشت
پس عیب کسان زیر زمین باید داشت
گرمای تموز از دل پردرد شماست از مولانا رباعی 378
1. گرمای تموز از دل پردرد شماست
سرمای زمستان تبش سرد شماست
گر حلقهٔ آن زلف چو شستت نگرفت از مولانا رباعی 379
1. گر حلقهٔ آن زلف چو شستت نگرفت
تا باده از آن دو چشم مستت نگرفت
کس دل ندهد بدو که خونخوار منست از مولانا رباعی 380
1. کس دل ندهد بدو که خونخوار منست
جان رفت چه جای کفش و دستار منست
کس نیست که اندر هوسی شیدا نیست از مولانا رباعی 381
1. کس نیست که اندر هوسی شیدا نیست
کس نیست که اندر سرش این سودا نیست