رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 در عشق تو هر حیله که کردم هیچست هر خون جگر که بیتو خوردم هیچست

2 از درد تو هیچ روی درمانم نیست درمان که کند مرا که دردم هیچست

1 در عشق که جز می بقا خوردن نیست جز جان دادن دلیل جانبردن نیست

2 گفتم که ترا شناسم آنگه میرم گفتا که شناسای مرا مردن نیست

1 در عهد و وفا چنانکه دلدار منست خون باریدن بروز و شب کار منست

2 او یار دگر کرده و فارغ شسته من شسته چو ابلهان که او یار منست

1 در کوی غم تو صبر بیفرمانست در دیده ز اشک تو بر او حرمانست

2 دل راز تو دردهای بیدرمانست با این همه راضیم سخن در جانست

1 در مجلس عشاق قراری دگر است وین بادهٔ عشق را خماری دگر است

2 آن علم که در مدرسه حاصل کردند کار دگر است و عشق کاری دگر است

1 در مرگ حیات اهل داد و دین است وز مرگ روان پاک را تمکین است

2 آن مرگ لقاست نی جفا و کین است نامرده همی میرد و مرگش این است

1 در من غم شبکور چرا پیچیده است کوراست مگر و یا که کورم دیده است

2 من بر فلکم در آب و گل عکس منست از آب کسی ستاره کی دزدیده است

1 درنه قدم ار چه راه بی‌پایانست کز دور نظاره کار نامردانست

2 این راه زندگی دل حاصل کن کاین زندگی تن صفت حیوانست

1 درنه قدمی که چشمه حیوانست میگرد چو چرخ تا مهت گرانست

2 جانیست ترا بگرد حضرت گردان این جان گردان ز گردش آن جانست

1 در وصل جمالش گل خندان منست در هجر خیالش دل و ایمان منست

2 دل با من ومن با دل ازو درجنگیم هریک گوئیم که آن صنم آن منست