رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 دایم ز ولایت علی خواهم گفت چون روح قدس نادعلی خواهم گفت

2 تا روح شود غمی که بر جان منست کل هم و غم سینجلی خواهم گفت

1 در باغ من ار سرو و اگر گلزار است عکس قد و رخسارهٔ آندلدار است

2 بالله به نامی که ترا اقرار است امروز مرا اگر رگی هشیار است

1 در بتکده تا خیال معشوهٔ ما است رفتن به طواف کعبه در عین خطا است

2 گر کعبه از او بوی ندارد کنش است با بوی وصال او کنش کعبهٔ ما است

1 در خواب مهی دوش روانم دیده است با روی و لبی که روشنی دیده است

2 یا بر گل ترکان شکر جوشیده است یا بر شکرستان گل تر روئیده است

1 در دایرهٔ وجود موجود علیست اندر دو جهان مقصد و مقصود علیست

2 گر خانهٔ اعتقاد ویران نشدی من فاش بگفتمی که معبود علیست

1 در دیدهٔ صورت ار ترا دامی هست زان دم بگذر اگر ترا گامی هست

2 در هجده هزار عالم آنرا که دلیست داند که نه جنبش و نه آرامی هست

1 در راه طلب عاقل و دیوانه یکیست در شیوهٔ عشق خویش و بیگانه یکیست

2 آن را که شراب وصل جانان دادند در مذهب او کعبه و بتخانه یکیست

1 در صورت تست آنچه معنا همه اوست در معنی تست آنچه دعوا همه اوست

2 در کون و فساد چون عجب بنهادند نوری که صلاح دین و دنیا همه اوست

1 در ظاهر و باطن آنچه خیر است و شر است از حکم حقست و از قضا و قدر است

2 من جهد همی کنم قضا میگوید بیرون ز کفایت تو کار دگر است

1 در عشق اگرچه که قدم بر قدم است آنست قدم که آنقدم از قدم است

2 در خانهٔ نیست هست بینی بسیار می‌مال دو چشم را که اکثر عدم است