سرگشته از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 347
1. سرگشته چو آسیای گردان کنمت
بی‌سر گردان چو گوی گردان کنمت
سرگشته از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 348
1. سرگشته دلا به دوست از جان راهست
ای گمشده آشکار و پنهان راهست
سرمایهٔ از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 349
1. سرمایهٔ عقل سر دیوانگیست
دیوانهٔ عشق مرد فرزانگیست
سلطان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 350
1. سلطان ملاحت مه موزون منست
در سلسله‌اش این دل مجنون منست
سنبل از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 351
1. سنبل چو سر عقاب زلف تو نداشت
در عالم حسن آب زلف تو نداشت
شاگرد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 352
1. شاگرد توست دل که عشق آموز است
مانندهٔ شب گرفته پای روز است
شاهی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 353
1. شاهی که شفیع هر گنه بود برفت
وانشب که به از هزار مه بود برفت
شب از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 354
1. شب رو که شبت راهبر اسرار است
زیرا که نهان ز دیدهٔ اغیار است
شمشیر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 355
1. شمشیر ازل بدست مردان خداست
گوی ابدی در خم چوگان خداست
شمعی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 356
1. شمعی که در اینخانه بدی خانه کجاست
در دیده بد امروز میان دلهاست
صدربار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 357
1. صدربار بگفتمت چه هشیار و چه مست
شوخی مکن و مزن بهر شاخی دست
عاشق از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 358
1. عاشق نبود آنکه سبک چون جان نیست
شب همچو ستاره گرد مه گردان نیست