رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 چیزیست که در تو بیتو جویان ویست در خاک تو دریست که از کان ویست

2 مانندهٔ گوی اسب چوگان ویست آن دارد و آن دارد و آن آن ویست

1 حاشا که به عالم از تو خوشتر یاریست یا خوبتر از دیدن رویت کاریست

2 اندر دو جهان دلبر و یارم تو بسی هم پرتو تست هر کجا دلداریست

1 حاشا که دلم ز شب‌نشینی سیر است یا ساقی ما بی‌مدد و ادبیر است

2 از خواب چو سایه عقل‌ها سر زیر است فردا ز پگه بیا که امشب دیر است

1 خاک قدمت سعادت جان من است خاک از قدمت همه گل و یاسمن است

2 سر تا قدمت خاک ز تو میرویند زان خاک قدم چه روی برداشتن است

1 خواهی که ترا کشف شود هستی دوست بر رو به درون مغز و برخیز ز پوست

2 ذاتیست که گرد او حجب تو بر توست او غرقهٔ خود هردو جهان غرقه در اوست

1 خویی به جهان خوبتر از خوی تو نیست دل نیست که او معتکف کوی تو نیست

2 موی سر چیست جمله سرهای جهان چون مینگرم فدای یک موی تو نیست

1 خورشید رخت ز آسمان بیرونست چون حسن تو کز شرح و بیان بیرونست

2 عشق تو در درون جان من جا دارد وین طرفه که از جان و جهان بیرونست

1 خورشید و ستارگان و بدرما اوست بستان و سرای و صحن و صدر ما اوست

2 هم قبله و هم روزه و صبر ما اوست عید رمضان و شب قدر ما اوست

1 خیزید که آن یار سعادت برخاست خیزید که از عشق غرامت برخاست

2 خیزید که آن لطیف قامت برخاست خیزید که امروز قیامت برخاست