رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 توبه که دل خویش چو آهن کرده است در کشتن بنده چشم روشن کرده است

2 چون زلف تو هرچند شکن در شکنست با توبه همان کند که با من کرده است

1 تو سیر شدی من نشدم درمان چیست بنما عوض خود عوض جانان چیست

2 گفتی که به صبر آخر ایمان داری ای بندهٔ ایمان به جز او ایمان چیست

1 تو کان جهانی و جهان نیم جو است تو اصل جهانی و جهان از تو نو است

2 گر مشعله جهانی و شمع بگیرد عالم بی‌آهن و سنگ آن به بادی گرو است

1 تهدید عدو چه بشنود عاشق راست میراند خر تیز بدان سو که خداست

2 نتوان به گمان دشمن از دوست برید نتوان به خیالی ز حقیقت برخاست

1 جانا غم تو ز هرچه گویی بتر است رنج دل و تاب تن و سوز جگر است

2 از هرچه خورند کم شود جز غم تو تا بیشترش همی خورم بیشتر است

1 جانم بر آن جان جهان رو کرده است هم قبله و هم کعبه بدانسو کرده است

2 ما را ملک‌العرش چنین خو کرده است کار او دارد که او چنین رو کرده است

1 جان و سر آن یار که او پرده‌در است این حلقهٔ در بزن که در پرده‌در است

2 گر پرده‌در است یار و گر پرده‌در است این پرده نه پرده است که این پرده‌در است

1 جانی که به راه عشق تو در خطر است بس دیده ز جاهلی بر او نوحه‌گر است

2 حاصل چشمی که بیندش نشناسد کو را بر رخ هزار صاحب خبر است

1 جانی که حریف بود بیگانه شده است عقلی که طبیب بود دیوانه شده است

2 شاهان همه گنجها بویرانه نهند ویرانهٔ ما ز گنج ویرانه شده است