رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 پس بر به جهانی که چو خون در رگ ماست خون چون خسبد خاصه که خون در رگ ماست

2 غم نیستکه آثار جنون در رگ ما است زیرا که فسونگر و فسون در رگ ماست

1 بیچاره‌تر از عاشق بیصبر کجاست کاین عشق گرفتاری بی‌هیچ دواست

2 درمان غم عشق نه صبر و نه ریاست در عشق حقیقی نه وفا و نه جفاست

1 بی‌دیده اگر راه روی عین خطاست بر دیده اگر تکیه زدی تیر بلاست

2 در صومعه و مدرسه از راه مجاز آنرا که نه جا است تو چه دانی که کجاست

1 بیرون ز تن و جان و روان درویش است برتر ز زمین و آسمان درویش است

2 مقصود خدا نبود بس خلق جهان مقصود خدا از این جهان درویش است

1 بیرون ز جهان کفر و ایمان جائیست کانجا نه مقام هر تر و رعنائیست

2 جان باید داد و دل بشکرانهٔ جان آنرا که تمنای چنین مأوائیست

1 بیرون ز جهان و جان یکی دایهٔ ماست دانستن او نه درخور پایهٔ ماست

2 در معرفتش همین قدر دانم ما سایه اوئیم و جهان سایه ماست

1 بی‌یار نماند هرکه با یار بساخت مفلس نشد آنکه با خریدار بساخت

2 مه نور از آن گرفت کز شب نرمید گل بوی از آن یافت که با خار بساخت

1 تا این فلک آینه‌گون بر کار است اندریم عشق موج خون در کار است

2 روزی آید برون و روزی ناید اما شب و روز اندرون در کار است

1 تا با تو ز هستی تو هستی باقیست ایمن منشین که بت‌پرستی باقیست

2 گیرم بت پندار شکستی آخر آن بت که ز پندار برستی باقیست

1 تا چهرهٔ آفتاب جان رخشانست صوفی به مثال ذره‌ها رقصانست

2 گویند که این وسوسهٔ شیطانست شیطان لطیف است و حیات جانست