چیزیست که در تو بیتو جویان ویست از مولانا رباعی 290
1. چیزیست که در تو بیتو جویان ویست
در خاک تو دریست که از کان ویست
حاشا که به عالم از تو خوشتر یاریست از مولانا رباعی 291
1. حاشا که به عالم از تو خوشتر یاریست
یا خوبتر از دیدن رویت کاریست
حاشا که دلم ز شبنشینی سیر است از مولانا رباعی 292
1. حاشا که دلم ز شبنشینی سیر است
یا ساقی ما بیمدد و ادبیر است
خاک قدمت سعادت جان من است از مولانا رباعی 293
1. خاک قدمت سعادت جان من است
خاک از قدمت همه گل و یاسمن است
خواهی که ترا کشف شود هستی دوست از مولانا رباعی 294
1. خواهی که ترا کشف شود هستی دوست
بر رو به درون مغز و برخیز ز پوست
خویی به جهان خوبتر از خوی تو نیست از مولانا رباعی 295
1. خویی به جهان خوبتر از خوی تو نیست
دل نیست که او معتکف کوی تو نیست
خورشید رخت ز آسمان بیرونست از مولانا رباعی 296
1. خورشید رخت ز آسمان بیرونست
چون حسن تو کز شرح و بیان بیرونست
خورشید و ستارگان و بدرما اوست از مولانا رباعی 297
1. خورشید و ستارگان و بدرما اوست
بستان و سرای و صحن و صدر ما اوست
خیزید که آن یار سعادت برخاست از مولانا رباعی 298
1. خیزید که آن یار سعادت برخاست
خیزید که از عشق غرامت برخاست
دایم ز ولایت علی خواهم گفت از مولانا رباعی 299
1. دایم ز ولایت علی خواهم گفت
چون روح قدس نادعلی خواهم گفت
در باغ من ار سرو و اگر گلزار است از مولانا رباعی 300
1. در باغ من ار سرو و اگر گلزار است
عکس قد و رخسارهٔ آندلدار است