چیزیست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 290
1. چیزیست که در تو بیتو جویان ویست
در خاک تو دریست که از کان ویست
حاشا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 291
1. حاشا که به عالم از تو خوشتر یاریست
یا خوبتر از دیدن رویت کاریست
حاشا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 292
1. حاشا که دلم ز شب‌نشینی سیر است
یا ساقی ما بی‌مدد و ادبیر است
خاک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 293
1. خاک قدمت سعادت جان من است
خاک از قدمت همه گل و یاسمن است
خواهی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 294
1. خواهی که ترا کشف شود هستی دوست
بر رو به درون مغز و برخیز ز پوست
خویی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 295
1. خویی به جهان خوبتر از خوی تو نیست
دل نیست که او معتکف کوی تو نیست
خورشید از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 296
1. خورشید رخت ز آسمان بیرونست
چون حسن تو کز شرح و بیان بیرونست
خورشید از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 297
1. خورشید و ستارگان و بدرما اوست
بستان و سرای و صحن و صدر ما اوست
خیزید از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 298
1. خیزید که آن یار سعادت برخاست
خیزید که از عشق غرامت برخاست
دایم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 299
1. دایم ز ولایت علی خواهم گفت
چون روح قدس نادعلی خواهم گفت
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 300
1. در باغ من ار سرو و اگر گلزار است
عکس قد و رخسارهٔ آندلدار است