رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 با عشق کلاه بر کمر دوز خوش است با نالهٔ سرنای جگرسوز خوش است

2 ای مطرب چنگ و نای را تا بسحر بنواز بر این صفت که تا روز خوش است

1 با عشق نشین که گوهر کان تو است آنکس را جو که تا ابد آن تو است

2 آنرا بمخوان جان که غم جان تو است بر خویش حرام کن اگر نان تو است

1 با ما ز ازل رفته قراری دگر است این عالم اجساد دیاری دگر است

2 ای زاهد شبخیز تو مغرور نماز بیرون ز نماز روزگاری دگر است

1 با نی گفتم که بر تو بیداد ز کیست بی‌هیچ زیان ناله و فریاد تو چیست

2 گفتا که ز شکری بریدند مرا بی‌ناله و فریاد نمیدانم زیست

1 با هرکه نشستی و نشد جمع دلت وز تو نرمید زحمت آب و گلت

2 زنهار تو پرهیز کن از صحبت او ورنی نکند جان کریمان بحلت

1 با هستی و نیستیم بیگانگی است وز هر دو بریدیم نه مردانگی است

2 گر من ز عجایبی که در دل دارم دیوانه نمی‌شوم ز دیوانگی است

1 پای تو گرفته‌ام ندارم ز تو دست درمان ز که جویم که دلم مهر تو خست

2 هی طعنه زنی که بر جگر آبت نیست گر بر جگر نیست چه شد بر مژه هست

1 پائی که همی رفت به شبستان سر مست دستی که همی چید ز گل دسته بدست

2 از بند و گشاد دهن دام اجل آن دست بریده گشت و آن پای شکست

1 برجه که سماع روح برپای شده است وان دف چو شکر حریف آن نای شده است

2 سودای قدیم آتش افزای شده است آن های تو کو که وقت هیهات شده است

1 برخیز و طواف کن بر آن قطب نجات مانندهٔ حاجیان به کعبه و به عرفات

2 چه چسبیدی تو بر زمین چون گل تر آخر حرکات شد کلید برکات