رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 با جان دو روزه تو چنان گشتی جفت با تو سخن مرگ نمی‌شاید گفت

2 جان طالب منزلست و منزل مرگست اما خر تو میانهٔ راه بخفت

1 باد آمد و گل بر سر میخواران ریخت یار آمد و می در قدح یاران ریخت

2 از سنبل تر رونق عطاران برد وز نرگس مست خون هشیاران ریخت

1 با دشمن تو چو یار بسیار نشست با یار نشایدت دگربار نشست

2 پرهیز از آن گلی که با خار نشست بگریز از آن مگس که بر مار نشست

1 با دل گفتم که دل از او جیحونست دلبر ترش است و با تو دیگر گونست

2 خندید دلم گفت که این افسونست آخر شکر ترش ببینم چونست

1 باران به سر گرم دلی بر میریخت بسیار چو ریخت چست در خانه گریخت

2 پر میزد خوش بطی که آن بر من ریز کاین جان مرا خدای از آب انگیخت

1 با روز بجنگیم که چون روز گذشت چون سیل به جویبار و چون باد بدشت

2 امشب بنشینیم چون آن مه بگرفت تا روز همی زنیم طاس و لب طشت

1 بازآی که یار بر سر پیمانست از مهر تو برنگشت صد چندانست

2 تو بر سر مهری که ترا یکجانست او چون باشد که جان جان جانست

1 با شاه هر آنکسی که در خرگاهست آن از کرم و لطف و عطای شاهست

2 با شاه کجا رسی بهر بیخویشی زانجانب بیخودی هزاران راهست

1 با شب گفتم گر بمهت ایمانست این زود گذشتن تو از نقصانست

2 شب روی به من کرد و چنین عذری گفت ما را چه گنه چو عشق بی‌پایانست

1 تا شب میگو که روز ما را شب نیست در مذهب عشق را مذهب نیست

2 عشق آن بحریست کش کران ولب نیست بس غرقه شوند و ناله و یارب نیست