رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 این چرخ غلام طبع خود رایهٔ ماست هستی ز برای نیستی مایهٔ ماست

2 اندر پس پرده‌ها یکی دایهٔ ماست ما آمده نیستیم این سایهٔ ماست

1 این چرخ و فلکها که حد بینش ماست در دست تصرف خدا کم ز عصاست

2 هر ذره و قطره گر نهنگی گردد آن جمله مثال ماهیی در دریاست

1 این جمله شرابهای بی‌جام کراست ما مرغ گرفته‌ایم این دام کراست

2 از بهر نثار عاشقان هر نفسی چندین شکر و پسته و بادام کراست

1 این جو که تراست هر کسی جویان نیست هر چرخ ز آب جوی تو گردان نیست

2 هرکس نکشد کمان کمان ارزان نیست رستم باید که کار نامردان نیست

1 این سینهٔ پرمشغله از مکتب اوست و امروز که بیمار شدم از تب اوست

2 پرهیز کنم ز هرچه فرمود طبیب جز از می و شکری که آن از لب اوست

1 این شکل سفالین تنم جام دلست و اندیشهٔ پخته‌ام می خام دلست

2 این دانهٔ دانش همگی دام دلست این من گفتم و لیک پیغام دلست

1 این عشق شهست و رایتش پیدا نیست قرآن حقست و آیتش پیدا نیست

2 هر عاشق از این صیاد تیری خورده است خون میرود و جراحتش پیدا نیست

1 این غمزه که می‌زنی ز نوری دگر است و اندیشه که می‌کنی عبوری دگر است

2 هرچند دهن زدن ز شیرینی اوست این دست که می‌زنی ز شوری دگر است

1 این فتنه که اندر دل تنگ است ز چیست وین عشق که قد از او چو چنگست ز چیست

2 وین دل که در این قالب من هر شب و روز با من ز برای او به جنگست ز چیست

1 این فصل بهار نیست فصلی دگر است مخموری هر چشم ز وصلی دگر است

2 هرچند که جمله شاخ‌ها رقصانند جنبیدن هر شاخ ز اصلی دگر است