رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 ای جان ز دل تو بر دل من راهست وز جستن آن در دل من آگاه است

2 زیرا دل من چو آب صافی خوش است آب صافی آینه‌دار ماه است

1 ای حسرت خوبان جهان روی خوشت وی قبلهٔ زاهدان دو ابروی خوشت

2 از جمله صفات خویش عریان گشتم تا غوطه خورم برهنه در جوی خوشت

1 ای خرمنت از سنبلهٔ آب حیات انبار جهان پر است از تخم موات

2 ز انبار نخواهم که پر است از خیرات بر خرمن من خود نویسم امشب تو برات

1 ای خواجه ترا غم جمال و جاهست و اندیشهٔ باغ و راغ و خرمنگاهست

2 ما سوختگان عالم توحیدیم ما را سر لا اله الا الله است

1 ای در دل من نشسته شد وقت نشست ای توبه شکن رسید هنگام شکست

2 آن بادهٔ گلرنگ چنین رنگی بست وقت است که چون گل برود دست بدست

1 ای دل تا ریش و خسته میدارندت دیوانه و پای بسته میدارندت

2 مانندهٔ دانه‌ای که مغزی داری پیوسته از آن شکسته میدارندت

1 ای دل تو و درد او که درمان اینست غم میخور و دم مزن که فرمان اینست

2 گر پای بر آرزو نهادی یکچند کشتی سگ نفس را و قربان اینست

1 ای دوست مکن که روزها را فرداست نیکی و بدی چو روز روشن پیداست

2 در مذهب عاشقی خیانت نه رواست من راست روم تو کژ روی ناید راست

1 ای ذکر تو مانع تماشای تو دوست برق رخ تو نقاب سیمای تو دوست

2 با یاد لبت از لب تو محرومم ای یاد لبت حجاب لبهای تو دوست

1 ای ساقی اگر سعادتی هست تراست جانی و دلی و جان و دل مست تراست

2 اندر سر ما عشق تو پا میکوبد دستی میزن که تا ابد دست تراست