با عشق کلاه بر کمر دوز خوش است از مولانا رباعی 232
1. با عشق کلاه بر کمر دوز خوش است
با نالهٔ سرنای جگرسوز خوش است
با عشق نشین که گوهر کان تو است از مولانا رباعی 233
1. با عشق نشین که گوهر کان تو است
آنکس را جو که تا ابد آن تو است
با ما ز ازل رفته قراری دگر است از مولانا رباعی 234
1. با ما ز ازل رفته قراری دگر است
این عالم اجساد دیاری دگر است
با نی گفتم که بر تو بیداد ز کیست از مولانا رباعی 235
1. با نی گفتم که بر تو بیداد ز کیست
بیهیچ زیان ناله و فریاد تو چیست
با هرکه نشستی و نشد جمع دلت از مولانا رباعی 236
1. با هرکه نشستی و نشد جمع دلت
وز تو نرمید زحمت آب و گلت
با هستی و نیستیم بیگانگی است از مولانا رباعی 237
1. با هستی و نیستیم بیگانگی است
وز هر دو بریدیم نه مردانگی است
پای تو گرفتهام ندارم ز تو دست از مولانا رباعی 238
1. پای تو گرفتهام ندارم ز تو دست
درمان ز که جویم که دلم مهر تو خست
پائی که همی رفت به شبستان سر مست از مولانا رباعی 239
1. پائی که همی رفت به شبستان سر مست
دستی که همی چید ز گل دسته بدست
برجه که سماع روح برپای شده است از مولانا رباعی 240
1. برجه که سماع روح برپای شده است
وان دف چو شکر حریف آن نای شده است
برخیز و طواف کن بر آن قطب نجات از مولانا رباعی 241
1. برخیز و طواف کن بر آن قطب نجات
مانندهٔ حاجیان به کعبه و به عرفات
برکان شکر چند مگس را غوغاست از مولانا رباعی 242
1. برکان شکر چند مگس را غوغاست
کی کان شکر را به مگسها پرواست
بر ما رقم خطا پرستی همه هست از مولانا رباعی 243
1. بر ما رقم خطا پرستی همه هست
بدنامی و عشق و شور و مستی همه هست