رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 انصاف بده که عشق نیکوکار است زانست خلل که طبع بدکردار است

2 تو شهوت خویش را لقب عشق نهی از شعوت تا عشق ره بسیار است

1 او پاک شده است و خام ار در حرم است در کیسه بدان رود که نقد درم است

2 قلاب نشاید که شود با او یار از ضد بجهد یکی اگر محترم است

1 ای آب حیات قطره از آب رخت وی ماه فلک یک اثر از تاب رخت

2 گفتم که شب دراز خواهم مهتاب آن شب شب زلف تست و مهتاب رخت

1 ای آمده بامداد شوریده و مست پیداست که باده دوش گیرا بوده است

2 امروز خرابی و نه روز گشتست مستک مستک بخانه اولیست نشست

1 ای آنکه درینجهان چو تو پاکی نیست زیبا و لطیف و چست و چالاکی نیست

2 زین طعنه در اینراه بسی خواهد بود با ما تو چگونه‌ای دگر باکی نیست

1 ای بنده بدان که خواجهٔ شرق اینست از ابر گهربار ازل برق اینست

2 تو هرچه بگویی از قیاسی گویی او قصه ز دیده می‌کند فرق اینست

1 ای بی‌خبر از مغز شده غره بپوست هشدار که در میان جانداری دوست

2 حس مغز تنست و مغز حست جانست چون از تن و حس و جان گذشتی همه اوست

1 ای تن تو نمیری که چنان جان با تست ای کفر طرب‌فزا، که ایمان با تست

2 هرچند که از زن صفتان خسته شدی مردی به صفت همت مردان با تست

1 ای جان جهان جان و جهان باقی نیست جز عشق قدیم شاهد و ساقی نیست

2 بر کعبهٔ نیستی طوافی دارد عاشق چو ز کعبه است آفاقی نیست

1 ای جان خبرت هست که جانان تو کیست وی دل خبرت هست که مهمان تو کیست

2 ای تن که بهر حیله رهی می‌جویی او می‌کشدت ببین که جویان تو کیست