گفتند که هست یار را شور وشری از مولانا رباعی 1940
1. گفتند که هست یار را شور وشری
گفتم که دوم بار بگو خوش خبری
گفتی که تو دیوانه و مجنون خوئی از مولانا رباعی 1941
1. گفتی که تو دیوانه و مجنون خوئی
دیوانه توئی که عقل از من جوئی
گوهر چه بود به بحر او جز سنگی از مولانا رباعی 1942
1. گوهر چه بود به بحر او جز سنگی
گردون چه بود بر در او سرهنگی
گوئی که مگر به باغ رز رشته‌امی از مولانا رباعی 1943
1. گوئی که مگر به باغ رز رشته‌امی
یا بر رخ خویش زعفران کشته‌امی
کی پست شود آنکه بلندش تو کنی از مولانا رباعی 1944
1. کی پست شود آنکه بلندش تو کنی
شادان بود آنجا که نژندش تو کنی
کیوان گردی چو گرد مردان گردی از مولانا رباعی 1945
1. کیوان گردی چو گرد مردان گردی
مردی گردی چو گرد مردان گردی
لب بر لب هر بوسه ربائی بنهی از مولانا رباعی 1946
1. لب بر لب هر بوسه ربائی بنهی
نوبت چو به ما رسد بهائی بنهی
مادام که در راه هوا و هوسی از مولانا رباعی 1947
1. مادام که در راه هوا و هوسی
از کعبهٔ وصل هردمی باز پسی
ما را ز هوای خویش دف زن کردی از مولانا رباعی 1948
1. ما را ز هوای خویش دف زن کردی
صد دریا را ز خویش کف زن کردی
مانندهٔ گل ز اصل خندان زادی از مولانا رباعی 1949
1. مانندهٔ گل ز اصل خندان زادی
وز طالع و بخت خویش شادی شادی
ماه آمد پیش او که تو جان منی از مولانا رباعی 1950
1. ماه آمد پیش او که تو جان منی
گفتش که تو کمترین غلامان منی