گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1917
1. گر داد کنی درخور خود داد کنی
بیچاره کسی را که تواش یاد کنی
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1918
1. گر درد دلم به نقش پیدا بودی
هر ذره ز غم سیاه سیما بودی
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1919
1. گر سوزش سینه را به کس می‌داری
وز مهر ضمیر پر هوس می‌داری
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1920
1. گر صید خدا شوی ز غم رسته شوی
ور در صفت خویش روی بسته شوی
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1921
1. گر عاشق روی قیصر روم شوی
امید بود که حی قیوم شوی
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1922
1. گر عاشق زار روی تو نیستمی
چندان به در سرای تو نه ایستمی
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1923
1. گر عقل به کوی دوست رهبر نبدی
روی عاشق چنین مزعفر نبدی
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1924
1. گر قدر کمال خویش بشناختمی
دامان خود از خاک بپرداختمی
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1925
1. گر گفتن اسرار تو امکان بودی
پست و بالا همه گلستان بودی
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1926
1. گر مجلس انس را به کار آمدمی
هردم بدر تو بنده وار آمدمی
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1927
1. گر من مستم ز روی بدکرداری
ای خواجه برو تو عاقل و هشیاری