گر داد کنی درخور خود داد کنی از مولانا رباعی 1917
1. گر داد کنی درخور خود داد کنی
بیچاره کسی را که تواش یاد کنی
گر درد دلم به نقش پیدا بودی از مولانا رباعی 1918
1. گر درد دلم به نقش پیدا بودی
هر ذره ز غم سیاه سیما بودی
گر سوزش سینه را به کس میداری از مولانا رباعی 1919
1. گر سوزش سینه را به کس میداری
وز مهر ضمیر پر هوس میداری
گر صید خدا شوی ز غم رسته شوی از مولانا رباعی 1920
1. گر صید خدا شوی ز غم رسته شوی
ور در صفت خویش روی بسته شوی
گر عاشق روی قیصر روم شوی از مولانا رباعی 1921
1. گر عاشق روی قیصر روم شوی
امید بود که حی قیوم شوی
گر عاشق زار روی تو نیستمی از مولانا رباعی 1922
1. گر عاشق زار روی تو نیستمی
چندان به در سرای تو نه ایستمی
گر عقل به کوی دوست رهبر نبدی از مولانا رباعی 1923
1. گر عقل به کوی دوست رهبر نبدی
روی عاشق چنین مزعفر نبدی
گر قدر کمال خویش بشناختمی از مولانا رباعی 1924
1. گر قدر کمال خویش بشناختمی
دامان خود از خاک بپرداختمی
گر گفتن اسرار تو امکان بودی از مولانا رباعی 1925
1. گر گفتن اسرار تو امکان بودی
پست و بالا همه گلستان بودی
گر مجلس انس را به کار آمدمی از مولانا رباعی 1926
1. گر مجلس انس را به کار آمدمی
هردم بدر تو بنده وار آمدمی
گر من مستم ز روی بدکرداری از مولانا رباعی 1927
1. گر من مستم ز روی بدکرداری
ای خواجه برو تو عاقل و هشیاری