خود از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1847
1. خود را چو دمی ز یار محرم یابی
در عمر نصیب خویش آن دم یابی
خود از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1848
1. خود هیچ بسوی ما نگاهی نکنی
گیرم که گناهست گناهی نکنی
خوش از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1849
1. خوش باش که خوش نهاد باشد صوفی
از باطن خویش شاد باشد صوفی
خوش از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1850
1. خوش می‌سازی مرا و خوش می‌سوزی
خوش پرده همی دری و خوش می‌دوزی
خیری از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1851
1. خیری بنمودی و ولیکن شری
نرمی و خبیث همچو مار نری
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1852
1. در بادیهٔ عشق تو کردم سفری
تا بو که بیایم ز وصالت خبری
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1853
1. در بی‌خبری خبر نبودی چه بدی
و اندیشهٔ خیر و شر نبودی چه بدی
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1854
1. در چشم منست این زمان ناز کسی
در گوش منست این دم آواز کسی
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1855
1. در چشم منی و گرنه بینا کیمی
در مغز منی و گرنه شیدا کیمی
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1856
1. در خاک اگر رفت تن بیجانی
جان بر فلک افرازد و شاذروانی
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1857
1. در دست اجل چو درنهم من پائی
در کتم عدم در افکنم غوغائی
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1858
1. در دل نگذشت کز دلم بگذاری
یا رخت فتاده در گلم بگذاری