جان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1824
1. جان بگریزد اگر ز جان بگریزی
وز دل بگریزم ار از آن بگریزی
جان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1825
1. جان در ره ما بباز اگر مرد دلی
ورنی سر خویش گیر کز ما بحلی
جان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1826
1. جان دید ز جانان ازل دمسازی
می‌خواهد کز من ببرد هنبازی
جان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1827
1. جان روز چو مار است به شب چون ماهی
بنگر که تو با کدام جان همراهی
جانم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1828
1. جانم دارد ز عشق جان‌افزائی
از سوداها لطیفتر سودائی
چشمان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1829
1. چشمان خمار و روی رخشان داری
کان گوهر و لعل بدخشان داری
چشم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1830
1. چشم تو بهر غمزه بسوزد مستی
گر دلبندی هزار خون کردستی
چشم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1831
1. چشم مستت ز عادت خماری
افغان که نهاد رسم تنها خواری
چندان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1832
1. چندان گفتی که از بیان بگذشتی
چندان گشتی بگرد آن کان گشتی
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1833
1. چون جمله خطا کنم صوابم تو بسی
مقصود از این عمر خرابم تو بسی
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1834
1. چون خار بکاری رخ گل می‌خاری
تا گل ناری بر ندهد گلناری
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1835
1. چون ساز کند عدم حیات افزائی
گیری ز عدم لقمه و خوش می‌خائی