چونست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1836
1. چونست به درد دیگران درمانی
چون نوبت درد ما رسد درمانی
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1837
1. چون شب بر من زنان و گویان آئی
در نیم شبی صبح طرب بنمائی
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1838
1. چون کار مسافران دینم کردی
حمال امانت یقینم کردی
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1839
1. چون مست شوی قرابه بر پای زنی
با دشمن جان خویشتن رای زنی
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1840
1. چون ممکن آن نیست اینکه از بر ما برهی
یا حیله کنی ز حیلهٔ ما بجهی
چونی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1841
1. چونی ای آنکه از جمال فردی
صدبار ز چو نیم برون آوردی
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1842
1. چون نیشکر است این نیت ای نائی
شیرین نشود خسرو ما گر نائی
حاشا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1843
1. حاشا که به ماه گویمت میمانی
یا چون قد تو سرو بود بستانی
حیف از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1844
1. حیف است که پیش کر زنی طنبوری
یا یوسف همخانه کنی با کوری
خواهی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1845
1. خواهی که حیات جاودانه بینی
وز فقر نشانهٔ عیانی بینی
خواهی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1846
1. خواهی که در این زمانه فردی گردی
یا در ره دین صاحب دردی گردی
خود از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1847
1. خود را چو دمی ز یار محرم یابی
در عمر نصیب خویش آن دم یابی