رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 آنکس که سرت برید غمخوار تو اوست وان کو کلهت نهاد طرار تو اوست

2 وانکس که ترا بار دهد بار تو اوست وانکس که ترا بی‌تو کند یار تو اوست

1 آنکو ز نهال هوست شبخیزانست چون مست بهر شاخ در آویزنست

2 کز شاخ طرب حاملهٔ فرزند است کو قرهٔ عین طرب‌انگیزانست

1 آن نور مبین که در جبین ما هست وان ض یقین که در دل آگاهست

2 این جملهٔ نور بلکه نور همه نور از نور محمد رسول‌الله است

1 آواز تو ارمغان نفخ صور است زان قوت و قوت هر دل رنجور است

2 آواز بلند کن کهتا پست شوند هرجا که امیریست و یا مأمور است

1 از بسکه دل تو دام حیلت افراخت خود را و ترا ز چشم رحمت انداخت

2 مانندهٔ فرعون خدا را نشناخت چون برق گرفت عالمی را بگداخت

1 از بی‌یاری ظریفتر یاری نیست وز بی‌کاری لطیفتر کاری نیست

2 هرکس که ز عیاری و حیله ببرید والله که چو او زیرک و عیاری نیست

1 از جمله طمع بریدنم آسانست الا ز کسی که جان ما را جانست

2 از هرکه کسی برد برای تو برد از تو که برد دمی کرا امکان است

1 از حلقهٔ گوش از دلم باخبر است در حلقهٔ او دل از همه حلقه‌تر است

2 زیر و زبر چرخ پر است از غم او هر ذره چو آفتاب زیر و زبر است

1 از دوستی دوست نگنجم در پوست در پوست نگنجم که شهم سخت نکوست

2 هرگز نزید به کام عاشق معشوق معشوق که بر مراد عاشق زید اوست