انصاف بده که عشق نیکوکار است از مولانا رباعی 174
1. انصاف بده که عشق نیکوکار است
زانست خلل که طبع بدکردار است
او پاک شده است و خام ار در حرم است از مولانا رباعی 175
1. او پاک شده است و خام ار در حرم است
در کیسه بدان رود که نقد درم است
ای آب حیات قطره از آب رخت از مولانا رباعی 176
1. ای آب حیات قطره از آب رخت
وی ماه فلک یک اثر از تاب رخت
ای آمده بامداد شوریده و مست از مولانا رباعی 177
1. ای آمده بامداد شوریده و مست
پیداست که باده دوش گیرا بوده است
ای آنکه درینجهان چو تو پاکی نیست از مولانا رباعی 178
1. ای آنکه درینجهان چو تو پاکی نیست
زیبا و لطیف و چست و چالاکی نیست
ای بنده بدان که خواجهٔ شرق اینست از مولانا رباعی 179
1. ای بنده بدان که خواجهٔ شرق اینست
از ابر گهربار ازل برق اینست
ای بیخبر از مغز شده غره بپوست از مولانا رباعی 180
1. ای بیخبر از مغز شده غره بپوست
هشدار که در میان جانداری دوست
ای تن تو نمیری که چنان جان با تست از مولانا رباعی 181
1. ای تن تو نمیری که چنان جان با تست
ای کفر طربفزا، که ایمان با تست
ای جان جهان جان و جهان باقی نیست از مولانا رباعی 182
1. ای جان جهان جان و جهان باقی نیست
جز عشق قدیم شاهد و ساقی نیست
ای جان خبرت هست که جانان تو کیست از مولانا رباعی 183
1. ای جان خبرت هست که جانان تو کیست
وی دل خبرت هست که مهمان تو کیست
ای جان ز دل تو بر دل من راهست از مولانا رباعی 184
1. ای جان ز دل تو بر دل من راهست
وز جستن آن در دل من آگاه است
ای حسرت خوبان جهان روی خوشت از مولانا رباعی 185
1. ای حسرت خوبان جهان روی خوشت
وی قبلهٔ زاهدان دو ابروی خوشت