رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 آن چیست کز او سماعها را شرف است وان چیست که چون رود محل تلف است

2 می‌آید و میرود نهان تا دانند کاین ذوق و سماعها نه از نای و دف است

1 آن چیست که لذتست از او در صورت وان چیست که بی‌او است مکدر صورت

2 یک لحظه نهان شود ز صورت آن چیز یک لحظه ز لامکان زند بر صورت

1 آن خواجه که بار او همه قند تر است از مستی خود ز قند خود بیخبر است

2 گفتم که ازین شکر نصیبم ندهی نی گفت ندانست که آن نیشکر است

1 آن دم که مرا بگرد تو دورانست ساقی و شراب و قدح و دور، آنست

2 واندم که ترا تجلی احسانست جان در حیرت چو موسی عمرانست

1 آن را که بود کار نه زین یارانست کاین پیشهٔ ما پیشهٔ بیکارانست

2 این راه که راه دزد و عیارانست چه جای توانگران و زردارانست

1 آن را که خدای چون تو یاری داده است او را دل و جان و بیقراری داده است

2 زنهار طمع مدار زانکس کاری زیرا که خداش طرفه کاری داده است

1 آن را که غمی باشد و بتواند گفت گر از دل خود بگفت بتواند رفت

2 این طرفه گلی نگر که ما را بشکفت نه رنگ توان نمود و نه بوی نهفت

1 آن روح که بسته بود در نقش صفات از پرتو مصطفی درآمد بر ذات

2 واندم که روان گشت ز شادی میگفت شادی روان مصطفی را صلوات

1 آن روی ترش نیست چنینش فعل است می‌گوید و می‌خورد در اینش فعل است

2 آنکس که بر این چرخ برینش فعل است این نیست عجب که در زمینش فعل است

1 آن سایهٔ تو جایگه و خانهٔ ما است وان زلف تو بند دل دیوانهٔ ما است

2 هر گوشه یکی شمع و دو سه پروانه است اما نه چو شمع که پروانهٔ ما است