رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 آن آتش ساده که ترا خورد و بکاست آن ساده به از دو صد نگار زیبا است

2 آن آتش شهوت که چو صاف و ساده است بنگر چه نگاران که از آن آتش خاست

1 آن بت که جمال و زینت مجلس ماست در مجلس ما نیست ندانیم کجاست

2 سرویست بلند و قامتی دارد راست کز قامت او قیامت از ما برخاست

1 آن پیش روی که جان او پیش صف است داند که تو بحری و جهان همچو کفست

2 بی‌دف و نیی، رقص کند عاشق تو امشب چه کند که هر طرف نای و دفست

1 آن تلخ سخنها که چنان دل شکن است انصاف بده چه لایق آن دهن است

2 شیرین لب او تلخ نگفتی هرگز این بی‌نمکی ز شور بختی منست

1 آنجا که توئی همه غم و جنگ و جفاست چون غرقهٔ ما شدی همه لطف و وفاست

2 گر راست شوی هر آنچه ماراست تراست ور راست نه‌ای چپ ترا گیرم راست

1 آن جان که از او دلبر ما شادانست پیوسته سرش سبز و لبش خندان است

2 اندازهٔ جان نیست چنان لطف و جمال آهسته بگوئیم مگر جانانست

1 آن جاه و جمالی که جهان‌افروز است وان صورت پنهان که طرب را روز است

2 امروز چو با ما است درو آویزیم دی رفت و پریر رفت که روز امروز است

1 آن چشم فراز از پی تاب شده است تا ظن نبری که فتنه در خواب شده است

2 صد آب ز چشم ما روان کردی دی امروز نگر که صد روان آب شده است

1 آن چشم که خون گشت غم او را جفت است زو خواب طمع مدار کوکی خفته است

2 پندارد کاین نیز نهایت دارد ای بیخبر از عشق که این را گفته است