آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 128
1. آن خواجه که بار او همه قند تر است
از مستی خود ز قند خود بیخبر است
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 129
1. آن دم که مرا بگرد تو دورانست
ساقی و شراب و قدح و دور، آنست
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 130
1. آن را که بود کار نه زین یارانست
کاین پیشهٔ ما پیشهٔ بیکارانست
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 131
1. آن را که خدای چون تو یاری داده است
او را دل و جان و بیقراری داده است
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 132
1. آن را که غمی باشد و بتواند گفت
گر از دل خود بگفت بتواند رفت
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 133
1. آن روح که بسته بود در نقش صفات
از پرتو مصطفی درآمد بر ذات
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 134
1. آن روی ترش نیست چنینش فعل است
می‌گوید و می‌خورد در اینش فعل است
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 135
1. آن سایهٔ تو جایگه و خانهٔ ما است
وان زلف تو بند دل دیوانهٔ ما است
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 136
1. آن شاه که خاک پای او تاج سر است
گفتم که فراق تو ز مرگم بتر است
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 137
1. آن شب که ترا به خواب بینم پیداست
چون روز شود چو روز دل پرغوغاست
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 138
1. آن شه که ز چاکران بدخو نگریخت
وز بی‌ادبی و جرم صد تو نگریخت
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 139
1. آن عشق مجرد سوی صحرا می‌تاخت
دیدش دل من ز کر و فرش بشناخت