آن خواجه که بار او همه قند تر است از مولانا رباعی 128
1. آن خواجه که بار او همه قند تر است
از مستی خود ز قند خود بیخبر است
آن دم که مرا بگرد تو دورانست از مولانا رباعی 129
1. آن دم که مرا بگرد تو دورانست
ساقی و شراب و قدح و دور، آنست
آن را که بود کار نه زین یارانست از مولانا رباعی 130
1. آن را که بود کار نه زین یارانست
کاین پیشهٔ ما پیشهٔ بیکارانست
آن را که خدای چون تو یاری داده است از مولانا رباعی 131
1. آن را که خدای چون تو یاری داده است
او را دل و جان و بیقراری داده است
آن را که غمی باشد و بتواند گفت از مولانا رباعی 132
1. آن را که غمی باشد و بتواند گفت
گر از دل خود بگفت بتواند رفت
آن روح که بسته بود در نقش صفات از مولانا رباعی 133
1. آن روح که بسته بود در نقش صفات
از پرتو مصطفی درآمد بر ذات
آن روی ترش نیست چنینش فعل است از مولانا رباعی 134
1. آن روی ترش نیست چنینش فعل است
میگوید و میخورد در اینش فعل است
آن سایهٔ تو جایگه و خانهٔ ما است از مولانا رباعی 135
1. آن سایهٔ تو جایگه و خانهٔ ما است
وان زلف تو بند دل دیوانهٔ ما است
آن شاه که خاک پای او تاج سر است از مولانا رباعی 136
1. آن شاه که خاک پای او تاج سر است
گفتم که فراق تو ز مرگم بتر است
آن شب که ترا به خواب بینم پیداست از مولانا رباعی 137
1. آن شب که ترا به خواب بینم پیداست
چون روز شود چو روز دل پرغوغاست
آن شه که ز چاکران بدخو نگریخت از مولانا رباعی 138
1. آن شه که ز چاکران بدخو نگریخت
وز بیادبی و جرم صد تو نگریخت
آن عشق مجرد سوی صحرا میتاخت از مولانا رباعی 139
1. آن عشق مجرد سوی صحرا میتاخت
دیدش دل من ز کر و فرش بشناخت