گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1790
1. گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای
ور پست کنی مرا تو برداشته‌ای
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1791
1. گر با همه‌ای چو بی منی بی‌همه‌ای
ور بی‌همه‌ای چو با منی با همه‌ای
لطفی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1792
1. لطفی که مرا شبانه اندوخته‌ای
امروز چو زلف خود پس انداخته‌ای
با از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1793
1. با من ترش است روی یار قدری
شیرین‌تر از این ترش ندیدم شکری
با از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1794
1. با نااهلان اگر چو جانی باشی
ما را چه زیان تو در زیانی باشی
با از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1795
1. با یار به گلزار شدم رهگذری
بر گل نظری فکندم از بی‌خبری
بد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1796
1. بد می‌کنی و نیک طمع می‌داری
هم بد باشد سزای بدکرداری
پران از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1797
1. پران باشی چو در صف یارانی
پری باشی سقط چو بی ایشانی
برخیز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1798
1. برخیز و به نزد آن نکونام درآی
در صحبت آن یار دلارام درآی
بر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1799
1. بر ظلمت شب خیمهٔ مهتاب زدی
می‌خفت خرد بر رخ او آب زدی
بر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1800
1. بر کار گذشته بین که حسرت نخوری
صوفی باشی و نام ماضی نبری