گر آب دهی نهال خود کاشتهای از مولانا رباعی 1790
1. گر آب دهی نهال خود کاشتهای
ور پست کنی مرا تو برداشتهای
گر با همهای چو بی منی بیهمهای از مولانا رباعی 1791
1. گر با همهای چو بی منی بیهمهای
ور بیهمهای چو با منی با همهای
لطفی که مرا شبانه اندوختهای از مولانا رباعی 1792
1. لطفی که مرا شبانه اندوختهای
امروز چو زلف خود پس انداختهای
با من ترش است روی یار قدری از مولانا رباعی 1793
1. با من ترش است روی یار قدری
شیرینتر از این ترش ندیدم شکری
با نااهلان اگر چو جانی باشی از مولانا رباعی 1794
1. با نااهلان اگر چو جانی باشی
ما را چه زیان تو در زیانی باشی
با یار به گلزار شدم رهگذری از مولانا رباعی 1795
1. با یار به گلزار شدم رهگذری
بر گل نظری فکندم از بیخبری
بد میکنی و نیک طمع میداری از مولانا رباعی 1796
1. بد میکنی و نیک طمع میداری
هم بد باشد سزای بدکرداری
پران باشی چو در صف یارانی از مولانا رباعی 1797
1. پران باشی چو در صف یارانی
پری باشی سقط چو بی ایشانی
برخیز و به نزد آن نکونام درآی از مولانا رباعی 1798
1. برخیز و به نزد آن نکونام درآی
در صحبت آن یار دلارام درآی
بر ظلمت شب خیمهٔ مهتاب زدی از مولانا رباعی 1799
1. بر ظلمت شب خیمهٔ مهتاب زدی
میخفت خرد بر رخ او آب زدی
بر کار گذشته بین که حسرت نخوری از مولانا رباعی 1800
1. بر کار گذشته بین که حسرت نخوری
صوفی باشی و نام ماضی نبری