ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1767
1. ای آنکه به جز شادی و جز نور نه‌ای
چون نعره زنم که از برم دور نه‌ای
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1768
1. ای آنکه به لطف دلستان همه‌ای
در باغ طرب سرو روان همه‌ای
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1769
1. ای آنکه تو بر فلک وطن داشته‌ای
خود را ز جهان پاک پنداشته‌ای
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1770
1. ای آنکه تو جان بنده را جان شده‌ای
در ظلمت کفر شمع ایمان شده‌ای
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1771
1. ای آنکه حریف بازی ما بده‌ای
این مجلس جانست چرا تن زده‌ای
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1772
1. ای آنکه رخت چو آتش افروخته‌ای
تا کی سوزی که صد رهم سوخته‌ای
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1773
1. ای آنکه مرا به لطف بنواخته‌ای
در دفع کنون بهانه‌ای ساخته‌ای
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1774
1. ای خورشیدی که چهره افروخته‌ای
از پرتو آن کمال آموخته‌ای
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1775
1. ای دوست که دل ز دوست برداشته‌ای
نیکوست که دل ز دوست برداشته‌ای
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1776
1. ای عشرت نیست گشته هستک شده‌ای
وی عابد پیر بت‌پرستک شده‌ای
این از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1777
1. این نیست ره وصل که پنداشته‌ای
این نیست جهان جان که بگذاشته‌ای