ای دل چو وصال یار دیدی حالی از مولانا رباعی 1732
1. ای دل چو وصال یار دیدی حالی
در پای غمش بمیر تا کی نالی
ای دل چه حدیث ماجرا میجوئی از مولانا رباعی 1733
1. ای دل چه حدیث ماجرا میجوئی
من با توام ای دل تو کرا میجوئی
ای دوست به حق آنکه جان را جانی از مولانا رباعی 1734
1. ای دوست به حق آنکه جان را جانی
چون نامهٔ من رسد به تو برخوانی
ای دوست بهر سخن در جنگ زنی از مولانا رباعی 1735
1. ای دوست بهر سخن در جنگ زنی
صد تیر جفا بر من دلتنگ زنی
ای دوست ترا رسد اگر ناز کنی از مولانا رباعی 1736
1. ای دوست ترا رسد اگر ناز کنی
ناساز شوی باز دمی ساز کنی
ای دوست ز من طمع مکن غمخواری از مولانا رباعی 1737
1. ای دوست ز من طمع مکن غمخواری
جز مستی و جز شنگی و جز خماری
ای دیده تو از گریه زبون مینشوی ؟ از مولانا رباعی 1738
1. ای دیده تو از گریه زبون مینشوی ؟
ای دل تو در این واقعه خون مینشوی ؟
ای روی ترا پیشه جهانآرائی از مولانا رباعی 1739
1. ای روی ترا پیشه جهانآرائی
وی زلف ترا قاعده عنبر سائی
ای ساقی از آن باده که اول دادی از مولانا رباعی 1740
1. ای ساقی از آن باده که اول دادی
رطلی دو درانداز و بیفزا شادی
ای ساقی جان که سرده ایامی از مولانا رباعی 1741
1. ای ساقی جان که سرده ایامی
آرام دل خستهٔ بیآرامی
ای سر سبب اندر سبب اندر سببی از مولانا رباعی 1742
1. ای سر سبب اندر سبب اندر سببی
وی تن عجب اندر عجب اندر عجبی
ای شاخ گلی که از صبا میرنجی از مولانا رباعی 1743
1. ای شاخ گلی که از صبا میرنجی
ور زانکه گلی تو پس چرا میرنجی