ای آنکه صلیب دار و هم ترسائی از مولانا رباعی 1697
1. ای آنکه صلیب دار و هم ترسائی
پیوسته به زلف عنبر ترسائی
ای آنکه طبیب دردهای مائی از مولانا رباعی 1698
1. ای آنکه طبیب دردهای مائی
این درد ز حد رفت چه میفرمائی
ای آنکه غلام خسرو شیرینی از مولانا رباعی 1699
1. ای آنکه غلام خسرو شیرینی
با عشق بساز گر حریف دینی
ای آنکه مرا بستهٔ صد دام کنی از مولانا رباعی 1700
1. ای آنکه مرا بستهٔ صد دام کنی
گوئی که برو در شب و پیغام کنی
ای آنکه مرا دهر زبان میدانی از مولانا رباعی 1701
1. ای آنکه مرا دهر زبان میدانی
ور زانکه ببندند دهان میدانی
ای آنکه نظر به طعنه میاندازی از مولانا رباعی 1702
1. ای آنکه نظر به طعنه میاندازی
بشناس دمی تو بازی از جان بازی
ای ابر که تو جهان خورشیدانی از مولانا رباعی 1703
1. ای ابر که تو جهان خورشیدانی
کاری مقلوب میکنی نادانی
ای از تو مرا گوش پرودیده بهی از مولانا رباعی 1704
1. ای از تو مرا گوش پرودیده بهی
خوش آنکه ز گوش پای بر دیده نهی
ای باد سحر به کوی آن سلسله موی از مولانا رباعی 1705
1. ای باد سحر به کوی آن سلسله موی
احوال دلم بگوی اگر یابی روی
ای باد سحر تو از سر نیکوئی از مولانا رباعی 1706
1. ای باد سحر تو از سر نیکوئی
شاید که حکایتم به آن مه گوئی
ای باده تو باشی که همه داد کنی از مولانا رباعی 1707
1. ای باده تو باشی که همه داد کنی
صد بنده به یک صبوح آزاد کنی
ای باطل اگر ز حق گریزی چکنی از مولانا رباعی 1708
1. ای باطل اگر ز حق گریزی چکنی
وی زهر به جز تلخی و تیزی چکنی