ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1697
1. ای آنکه صلیب دار و هم ترسائی
پیوسته به زلف عنبر ترسائی
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1698
1. ای آنکه طبیب دردهای مائی
این درد ز حد رفت چه میفرمائی
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1699
1. ای آنکه غلام خسرو شیرینی
با عشق بساز گر حریف دینی
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1700
1. ای آنکه مرا بستهٔ صد دام کنی
گوئی که برو در شب و پیغام کنی
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1701
1. ای آنکه مرا دهر زبان میدانی
ور زانکه ببندند دهان میدانی
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1702
1. ای آنکه نظر به طعنه می‌اندازی
بشناس دمی تو بازی از جان بازی
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1703
1. ای ابر که تو جهان خورشیدانی
کاری مقلوب می‌کنی نادانی
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1704
1. ای از تو مرا گوش پرودیده بهی
خوش آنکه ز گوش پای بر دیده نهی
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1705
1. ای باد سحر به کوی آن سلسله موی
احوال دلم بگوی اگر یابی روی
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1706
1. ای باد سحر تو از سر نیکوئی
شاید که حکایتم به آن مه گوئی
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1707
1. ای باده تو باشی که همه داد کنی
صد بنده به یک صبوح آزاد کنی
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1708
1. ای باطل اگر ز حق گریزی چکنی
وی زهر به جز تلخی و تیزی چکنی