تا با خودی دوری ارچه هستی با من از مولانا رباعی 1444
1. تا با خودی دوری ارچه هستی با من
ای بس دوری که از تو باشد تا من
تا روی تو قبلهام شد ای جان جهان از مولانا رباعی 1445
1. تا روی تو قبلهام شد ای جان جهان
نز کعبه خبر دارم و نز قبلهٔ نشان
توبه کردم ز توبه کردن ای جان از مولانا رباعی 1446
1. توبه کردم ز توبه کردن ای جان
نتوان ز قضا کشید گردن ای جان
تو شاه دل منی و شاهی میکن از مولانا رباعی 1447
1. تو شاه دل منی و شاهی میکن
نوشت بادا ظلم سپاهی میکن
جانم بر آن قوم که جانند ایشان از مولانا رباعی 1448
1. جانم بر آن قوم که جانند ایشان
چون گل به جز از لطف ندانند ایشان
جانهاست همه جانوران را جز جان از مولانا رباعی 1449
1. جانهاست همه جانوران را جز جان
نانهاست همه نان طلبان را جز نان
جز بادهٔ لعل لامکان یاد مکن از مولانا رباعی 1450
1. جز بادهٔ لعل لامکان یاد مکن
آنرا بنگر از این و آن یاد مکن
جز جام جلالت اجل نوش مکن از مولانا رباعی 1451
1. جز جام جلالت اجل نوش مکن
جز نغمهٔ عشق کبریا گوش مکن
چون شاه جهان نیست کسی در دو جهان از مولانا رباعی 1452
1. چون شاه جهان نیست کسی در دو جهان
نی زیر و نه بالا و نه پیدا و نهان
چندین به تو بر مهر و وفا بستهٔ من از مولانا رباعی 1453
1. چندین به تو بر مهر و وفا بستهٔ من
ای خوی تو آزردن پیوستهٔ من
چون آتش میشود عذارش به سخن از مولانا رباعی 1454
1. چون آتش میشود عذارش به سخن
خون میچکد از چشم خمارش به سخن