ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1432
1. ای یک قدح از درد تو دریای جهان
گم کرده جهان از تو سر و پای جهان
با از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1433
1. با دل گفتم اگر بود جای سخن
با دوست غمم بگو در اثنای سخن
با از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1434
1. با دل گفتم عشق تو آغاز مکن
بازم در صد محنت و غم باز مکن
باغست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1435
1. باغست و بهار و سر و عالی ای جان
ما می نرویم از این حوالی ای جان
بیدل از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1436
1. بیدل من و بیدل تو و بیدل تو و من
سرمست همی شدیم روزی به چمن
با از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1437
1. با هر دو جهان چو رنگ باید بودن
بیزار ز لعل و سنگ باید بودن
بر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1438
1. بر خسته دلان راه ملامت می زن
هردم زخمی فزون ز طاقت می زن
بر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1439
1. بر گرد جهان این دل آوارهٔ من
بسیار سفر کرد پی چارهٔ من
بر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1440
1. بر گردن ما بهانه‌ای خواهی بستن
وز دام و دوال ما نخواهی رستن
بسیار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1441
1. بسیار علاقه‌ها بباید ای جان
تا مسکن و خانه‌ها شود آبادان
پالوده از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1442
1. پالوده شوی در طلب پالودن
فرسوده شوید در هوس فرسودن
پیموده از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1443
1. پیموده شدم ز راه تو پیمودن
فرسوده شدم ز عشق تو فرسودن