ما بادهٔ ز خون دل خود مینوشیم از مولانا رباعی 1305
1. ما بادهٔ ز خون دل خود مینوشیم
در خم تن خویش چو می میجوشیم
ما باده ز یار دلفروز آوردیم از مولانا رباعی 1306
1. ما باده ز یار دلفروز آوردیم
ما آتش عشق سینهسوز آوردیم
ما برزگران این کهن دشت نویم از مولانا رباعی 1307
1. ما برزگران این کهن دشت نویم
در کشتهٔ شادی همه غم میدرویم
ما جان لطیفیم و نظر در نائیم از مولانا رباعی 1308
1. ما جان لطیفیم و نظر در نائیم
در جای نمائیم ولی بیجائیم
ما خاک ترا به آب زمزم ندهیم از مولانا رباعی 1309
1. ما خاک ترا به آب زمزم ندهیم
شادی نستانیم و از این غم ندهیم
ما خواجهٔ ده نهایم ما قلاشیم از مولانا رباعی 1310
1. ما خواجهٔ ده نهایم ما قلاشیم
ما صدر سرانهایم ما اوباشیم
ما را بس و ما را بس و ما بس کردیم از مولانا رباعی 1311
1. ما را بس و ما را بس و ما بس کردیم
ما پشت بروی یار ناکس کردیم
ما رخت وجود بر عدم بربندیم از مولانا رباعی 1312
1. ما رخت وجود بر عدم بربندیم
بر هستی نیست مزور خندیم
ما عاشق خود را به عدو بسپاریم از مولانا رباعی 1313
1. ما عاشق خود را به عدو بسپاریم
هم منبل و هم خونی و هم عیاریم
ما کار و دکان و پیشه را سوختهایم از مولانا رباعی 1314
1. ما کار و دکان و پیشه را سوختهایم
شعر و غزل و دو بیتی آموختهایم
ما مذهب چشم شوخ مستش داریم از مولانا رباعی 1315
1. ما مذهب چشم شوخ مستش داریم
کیش سر زلف بتپرستش داریم
مانند قلم سپید کار سیهم از مولانا رباعی 1316
1. مانند قلم سپید کار سیهم
گر همچو قلم سرم بری سر ننهم