تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1201
1. تا کاسهٔ دوغ خویش باشد پیشم
والله که به انگبین کس نندیشم
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1202
1. تا پردهٔ عاشقانه بشناخته‌ایم
از روی طرب پرده برانداختیم
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1203
1. تا میرود آن نگار ما میرانیم
پیمانه چو پر شود فرو گردانیم
تو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1204
1. تو بحر لطافتی و ما همچو کفیم
آنسوی که موج رفت ما آنطرفیم
جانرا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1205
1. جانرا که در این خانه وثاقش دادم
دل پیش تو بود من نفاقش دادم
جانی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1206
1. جانی که در او دو صد جهان میدانم
گوئیکه فلانست و فلان میدانم
چندانکه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1207
1. چندانکه به کار خود فرو می‌بینم
بی‌دیده‌گی خویش نکو می‌بینم
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1208
1. چون تاج منی ز فرق خود افکندیم
اینک کمر خدمت تو بربندیم
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1209
1. چون مار ز افسون کسی می‌پیچم
چون طرهٔ جعد یار پیچاپیچم
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1210
1. چون می‌دانی که از نکوئی دورم
گر بگریزم ز نیکوان معذورم
حاشا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1211
1. حاشا که ز زخم تیر و خنجر ترسیم
وز بستن پای و رفتن سر ترسیم
خواهم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1212
1. خواهم که به عشق تو ز جان برخیزم
وز بهر تو از هر دو جهان برخیزم