تا کاسهٔ دوغ خویش باشد پیشم از مولانا رباعی 1201
1. تا کاسهٔ دوغ خویش باشد پیشم
والله که به انگبین کس نندیشم
تا پردهٔ عاشقانه بشناختهایم از مولانا رباعی 1202
1. تا پردهٔ عاشقانه بشناختهایم
از روی طرب پرده برانداختیم
تا میرود آن نگار ما میرانیم از مولانا رباعی 1203
1. تا میرود آن نگار ما میرانیم
پیمانه چو پر شود فرو گردانیم
تو بحر لطافتی و ما همچو کفیم از مولانا رباعی 1204
1. تو بحر لطافتی و ما همچو کفیم
آنسوی که موج رفت ما آنطرفیم
جانرا که در این خانه وثاقش دادم از مولانا رباعی 1205
1. جانرا که در این خانه وثاقش دادم
دل پیش تو بود من نفاقش دادم
جانی که در او دو صد جهان میدانم از مولانا رباعی 1206
1. جانی که در او دو صد جهان میدانم
گوئیکه فلانست و فلان میدانم
چندانکه به کار خود فرو میبینم از مولانا رباعی 1207
1. چندانکه به کار خود فرو میبینم
بیدیدهگی خویش نکو میبینم
چون تاج منی ز فرق خود افکندیم از مولانا رباعی 1208
1. چون تاج منی ز فرق خود افکندیم
اینک کمر خدمت تو بربندیم
چون مار ز افسون کسی میپیچم از مولانا رباعی 1209
1. چون مار ز افسون کسی میپیچم
چون طرهٔ جعد یار پیچاپیچم
چون میدانی که از نکوئی دورم از مولانا رباعی 1210
1. چون میدانی که از نکوئی دورم
گر بگریزم ز نیکوان معذورم
حاشا که ز زخم تیر و خنجر ترسیم از مولانا رباعی 1211
1. حاشا که ز زخم تیر و خنجر ترسیم
وز بستن پای و رفتن سر ترسیم
خواهم که به عشق تو ز جان برخیزم از مولانا رباعی 1212
1. خواهم که به عشق تو ز جان برخیزم
وز بهر تو از هر دو جهان برخیزم