تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1190
1. تا جان دارم بندهٔ مرجان توام
دل جمع از آن زلف پریشان توام
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1191
1. تا چند بهر زه چون غباری گردم
گه بر سر که گه سوی غاری گردم
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1192
1. تا چند چو دف دست ستمهات خورم
یا همچو رباب زخم غمهات خورم
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1193
1. تا خواسته‌ام از تو ترا خواسته‌ام
از عشق آراسته‌ام
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1194
1. تا روی تو دیدم از جهان سیر شدم
روباه بدم ز فر تو شیر شدم
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1195
1. تا زلف ترا به جان و دل بنده شدیم
چون زلف بس جمع و پراکنده شدیم
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1196
1. تا شمع تو افروخت پروانه شدم
با صبر ز دیدن تو بیگانه شدم
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1197
1. تا ظن نبری که از تو بگریخته‌ام
یا با دگری جز تو درآمیخته‌ام
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1198
1. تا ظن نبری که از غمانت رستم
یا بی‌تو صبور گشتم و بنشستم
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1199
1. تا ظن نبری که من دوئی می‌بینم
هر لحظه فتوحی بنوی می‌بینم
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1200
1. تا ظن نبری که من کمت می‌بینم
بی‌زحمت دیده هر دمت می‌بینم