رباعیات در دیوان اشعار مشتاق اصفهانی

1 گفتم ز تو دایمم نه غم خواهد بود لطفت نه بغیر دمبدم خواهد بود

2 زان خاری من فزون شد و خواهد شد او محترم است و محترم خواهد بود

1 کو مرغ باین بی‌پروبالی که منم کس نیست باین شکسته حالی که منم

2 ای گل بودت بلبل نالان بسیار اما نه باین ضعیف نالی که منم

1 گشت شب مهتاب و می روشن و تو من شعله تو گل گلخن و من گلشن و تو

2 بازآ که بهم خوشیم هرجا باشیم پروانه و شمع و بلبل و گل من و تو

1 ایخسته دلم همیشه رنجور از تو روزم ز سیاهی شب دیجور از تو

2 بی‌شعله خس و خار نمی‌سوزد و من از دوری تو در آتشم دور از تو

1 در کوی غمت که فتنه بارد صد رنگ تنها نه تر است دامن ناله بچنگ

2 در هر بن خار هست و در هر سر سنگ نالان چو جرس تنگدلی از دل تنگ

1 ای عشق که غیر فتنه برپا نکنی در سوختن جهان محابا نکنی

2 گرم جولان چو باد هرجا گذری آتش زنی و سوزی و پروا نکنی

1 ای آنکه ترا خون شهیدان باده است کی خونخواری چون ز تو مادر زاده است

2 در طفلیت ای سست وفاپنداری ما در همه شیر بی‌وفائی داده است

1 گو دی رسد و بهارش از پی نرسد در خم میم از رسیدن دی نرسد

2 کافیست گل داغ و می خون دلم گو موسم گل بیاید و می نرسد

1 شد صبح که هرکس پی کاری گیرد یا آنکه بدوستی قراری گیرد

2 خوشوقت کسی بود که از خانه برون آید سر راه انتظاری گیرد

1 در وادی عشقت دل من گم گشته آئین تو دلجوئی مردم گشته

2 من بهر تو گریانم و تو بهر کسان از گوشه لب گرم تبسم گشته