رباعیات در دیوان اشعار مشتاق اصفهانی

1 فیضی بمن از چشمه نوشی نرسد کامم ز لب شکرفروشی نرسد

2 میگریم و گریه‌ام ندارد اثری مینالم و ناله‌ام بگوشی نرسد

1 زان ماه که روزم ز غمش شب باشد جانم در تاب و جسم در تب باشد

2 جام دگران از می گلگون لبریز پیمانه من ز خون لبالب باشد

1 آنرا که نه دانش و نه عرفان باشد حاشا که ز معصیت گریزان باشد

2 از جرم و گنه بیخبران را چه گریز کج‌کج رفتن لازم مستان باشد

1 هرکس که بجرگ نکته سنجان باشد چون من نه خوش آهنگ و خوش‌الحان باشد

2 در باغ بود هزار بلبل اما زآن جمله یکی هزار دستان باشد

1 از جور و جفا چو خار می‌باید شد آواره ز کوی یار می‌باید شد

2 آئین وفا بهر دیاری باشد گرد سر آن دیار می‌باید شد

1 آنم که نشاط من بکلفت ماند صاف عیشم بدرد محنت ماند

2 شهد طربم بزهر حسرت ماند صبح وطنم بشام غربت ماند

1 افغان که نه عمر جاودان خواهد ماند فریاد که نه جسم و نه جان خواهد ماند

2 در کنج لحد از تن فرسوده ما فرداست که مشتی استخوان خواهد ماند

1 نه تاج و نه تخت و نه نگین خواهد ماند نه سلطنت روی زمین خواهد ماند

2 ساقی تو ز لطف شیشه و ساغر را خالی کن و پرکن که همین خواهد ماند

1 از کوی غم تو سینه ریشان رفتند یک یک ز جفای جورکیشان رفتند

2 گفتی که بگو چگونه ایشان رفتند جمع آمده بودند پریشان رفتند

1 روزی که بکوی میفروشان بردند از جام نخست عقل و هوشم بردند

2 از باده‌چان دوش خراب افتادم کز میکده امروز بدوشم بردند