دور از تو مرا رنج و گلابی که مپرس از مشتاق رباعی 121
1. دور از تو مرا رنج و گلابی که مپرس
دردی که مگو غم و ملالی که مپرس
دل برده ز من تازه نهالی که مپرس از مشتاق رباعی 122
1. دل برده ز من تازه نهالی که مپرس
آهو نگه خوش خط و خالی که مپرس
ای واقف از آرامش و گشت همه کس از مشتاق رباعی 123
1. ای واقف از آرامش و گشت همه کس
وی از طلبت ز خود گذشت همه کس
ای مرحمتت هادی راه همه کس از مشتاق رباعی 124
1. ای مرحمتت هادی راه همه کس
فضل و کرمت پشت و پناه همه‌کس
گویم نه بهرحال که هستی خوش باش از مشتاق رباعی 125
1. گویم نه بهرحال که هستی خوش باش
گر زاهد و گر صنم پرستی خوش باش
از عشق فتد بخرمن صبر آتش از مشتاق رباعی 126
1. از عشق فتد بخرمن صبر آتش
بارد عوض آب از این ابر آتش
از سیلی غم چند کنی چهره بنفش از مشتاق رباعی 127
1. از سیلی غم چند کنی چهره بنفش
وز سختی راه نالی و تنگی کفش
جز خون جگر ز شومی اختر خویش از مشتاق رباعی 128
1. جز خون جگر ز شومی اختر خویش
چون لاله ندیده‌ایم در ساغر خویش
خوش آنکه کنم خاطر غمدیده خویش از مشتاق رباعی 129
1. خوش آنکه کنم خاطر غمدیده خویش
شاد از قدم یار پسندیده خویش
صبح است ز باده می‌پرستان در رقص از مشتاق رباعی 130
1. صبح است ز باده می‌پرستان در رقص
رندان ز می طرب غزلخوان در رقص
ای کرده به خویش یک روش دایم فرض از مشتاق رباعی 131
1. ای کرده به خویش یک روش دایم فرض
بشنو سخنی کامده در معرض عرض
ای رهرو نادان که روانی چون شط از مشتاق رباعی 132
1. ای رهرو نادان که روانی چون شط
گیرم نروی برون چو از مسطر خط