رباعیات در دیوان اشعار مشتاق اصفهانی

1 چون موج گروهی که عنان تاب شدند زین بحر و تن آسوده ز هر باب شدند

2 تا کشتی خویش را بساحل بردند سرگشته صدهزار گرداب شدند

1 شد صبح کاجابت بدعا وابندند حاشا که در فیض بدلها بندند

2 آمد شبنم فرود برخیز از خواب زان پیش که آبرا ز بالا بندند

1 آنانکه بگفتگو بدانش ثمرند وآنان که بزهد در جهان نام‌ورند

2 مشنو ز پرستش حق ار لاف زنند یاران خداپرست قوم دگرند

1 شاهان جهان که از صدای کوسند مست و گه رحلت همه تن افسوسند

2 با دست تهی روند آخر هرچند کیخسرو و کیقباد و کیکاووسند

1 آنانکه نه از خیل خردمندانند نیک و بد خویش را ز گردون دانند

2 از چرخ مکن شکوه که هرگردنده گردد بهمان روش که میگردانند

1 غم نیست که خلق بت‌پرستم دانند یا کافر و میخواره و مستم دانند

2 با کی نبود از آن و این هیچ مرا ای وای اگر چنانچه هستم دانند

1 آنان که مرا ز مستمندان دانند درمان غمم ولی نه چندان دانند

2 هر بیدردی ز درد من آگه نیست دردی دارم که دردمندان دانند

1 آنم که بود محال در دیر وجود وز جام و سبو دمی توانم آسود

2 می خورده‌ام و میخورم و خواهم خورد تا بوده و تا هستم و تا خواهم بود

1 گفتم ز تو دایمم نه غم خواهد بود لطفت نه بغیر دمبدم خواهد بود

2 زان خاری من فزون شد و خواهد شد او محترم است و محترم خواهد بود

1 در عشق بلب خموش می‌باید بود در عالم دل بجوش می‌باید بود

2 چشمی نه هزار چشم می‌باید بود گوشی نه هزار گوش می‌باید بود