رباعیات در دیوان اشعار مشتاق اصفهانی

1 آنانکه بگفتگو بدانش ثمرند وآنان که بزهد در جهان نام‌ورند

2 مشنو ز پرستش حق ار لاف زنند یاران خداپرست قوم دگرند

1 با یار رقیب می پرستی تا کی در میکده وصال مستی تا کی

2 از دامن او مرا بآن زلف ترا کوته‌دستی و درازدستی تا کی

1 سروا سمنا صنوبرا شمشادا یکبار به پرسش من ناشادا

2 ورنه ز غمت رو به بیابان آرم سرگشته چو باد هرچه بادابادا

1 این گل کف دست گلعذاری بوده است وین غنچه سرانگشت‌نگاری بوده است

2 این خار که بر دامن گل جنگ زده است دستیست که بر دامن یاری بوده است

1 آنم که نشاط من بکلفت ماند صاف عیشم بدرد محنت ماند

2 شهد طربم بزهر حسرت ماند صبح وطنم بشام غربت ماند

1 نه دم ز بلندی و نه از پستی زن نه حرف ز نیستی نه از هستی زن

2 زین کوچه ره برون شدن نیست ترا جامی بکش و بکوچه مستی زن

1 روزی مشتاق بر دماغ من و تو بوئی نخورد از گل باغ من و تو

2 اما هر شب ز آتش داغ من و تو افروخته تا صبح چراغ من و تو

1 اکنون نه ز نخل عشق برخورداریم وز دیده برنگ شمع آتش باریم

2 در کوره غم بسان آتش‌کاران ما سوخته و برشته این کاریم

1 چندانکه بود نشاط از غم خوشتر چندانکه بود سوز ز ماتم خوشتر

2 در کوی مغانست قدح نوشان را ساغر خوش و ساغر دمادم خوشتر

1 آگه نتوانی چو شد از فطرت پست زانگونه تو از حقیقت کار که هست

2 مگذار زمانی قدح باده ز دست در بیخبری مرا چه هشیار و چه مست