زین باغ که خار او زگل از مشتاق اصفهانی رباعی 49
1. زین باغ که خار او زگل افزونست
در ساغر لاله‌اش می گلگونست
آن کس که بود به دلبری از مشتاق اصفهانی رباعی 50
1. آن کس که بود به دلبری فرد اینست
آن گل که نموده چهره‌ام زرد اینست
آخر ثمر مهر تو کین بود از مشتاق اصفهانی رباعی 51
1. آخر ثمر مهر تو کین بود ای دوست
سودای تو خصم دل و دین بود ای دوست
این سرکشی ای سرو سهی از مشتاق اصفهانی رباعی 52
1. این سرکشی ای سرو سهی بالا چیست
زینگونه تغافلت بگو با ما چیست
آنرا که امید وصل آن از مشتاق اصفهانی رباعی 53
1. آنرا که امید وصل آن رشک پریست
کارش همه عمر زاری و لابه گریست
مجنون که ز جان برای از مشتاق اصفهانی رباعی 54
1. مجنون که ز جان برای جانان بگذشت
جانرا آخر سپرد در دامن دشت
زآنچه از ستمت بجان از مشتاق اصفهانی رباعی 55
1. زآنچه از ستمت بجان بیتاب گذشت
از چاره مرا کار بهر باب گذشت
دیشب که مرا بصحبت یار از مشتاق اصفهانی رباعی 56
1. دیشب که مرا بصحبت یار گذشت
در جرگ رقیبان دل آزار گذشت
عمرم همه در کشیدن جور از مشتاق اصفهانی رباعی 57
1. عمرم همه در کشیدن جور گذشت
ایام حیات من باین طور گذشت
از سوز غم جگرفروزی از مشتاق اصفهانی رباعی 58
1. از سوز غم جگرفروزی که گذشت
غم نیست بلی چه غم ز سوزی که گذشت
مجنون به هوای کوی لیلی از مشتاق اصفهانی رباعی 59
1. مجنون به هوای کوی لیلی در دشت
در دشت به جستجوی لیلی می‌گشت
منصور تنش بدار گردید از مشتاق اصفهانی رباعی 60
1. منصور تنش بدار گردید چو جفت
با مثقب آب دیده این گوهر سفت